É un conto infantil destinado a nenos de entre 6 e 10 anos para previr casos de abuso sexual ao presentar dunha "delicada" forma este tema desgarrador, que afecta a unha de cada catro nenas e un de cada seis menores no país.
FICHA "Estela grita muy fuerte"
A Estela gústanlle moitas cousas. Gústalle xogar co auga da bañera e imaxinarse que é un delfín que se volve pequeno, pequeno e métese dun brinco polo tubo da ducha e corre por todas as cañerías da casa, ata que o seu papá, que está fregando os pratos na cociña, abre a chave do fregadeiro e o delfín ten que volver converterse en Estela para non caerse dentro da tixola sucia que ten entre as mans o seu pai.
Tamén lle gusta xogar cos seus amigos na escola. Ten moitos amigos: Guille, Bruna, Brais, Ana, María... Pero a súa amiga máis amiga é Lucía. Con Lucía pode xogar a un millón de cousas. Mágoa que teña tanto xenio.
Hoxe, por exemplo, cando na hora da lectura, Estela colle un libro precioso con peixes fantásticos de cor lila, que é a súa cor preferida, Lucía enfádase porque ela tamén quere lelo e empeza a petiscarlle os brazos e as pernas. Estela, que non sabe que facer, ponse a chorar baixiño e imaxínase que é un paxaro de cor laranxa que voa cara arriba, arriba e sube ata o teito e xa non a pellizcan máis.
E cando deixa de notar as uñas afiadas de Lucía, abre os ollos e mírase as mans para ver si se converteron en ás, imaxinándose que ao final logrou transformarse en paxaro e escapou. Pero non. É Conchita, a mestra, que separou ás nenas e que rifa a Lucía polo seu mal carácter incontrolable.
- Pero Estela,.... por que non dixeches nada? Deixouche chea de marcas...
- É que... non sabía que facer.
Estela encóllese de ombreiros e mira a Lucía, que xa pon cara de arrepentida.
- Verdade que non che gusta que che peguen? - Pregúntalle Conchita, e Estela di que non coa cabeza. - Pois cando alguén che fai algo que non che gusta, tes que dicirlle que pare. E si non para, entón GRITAS moi forte ata que veñan axudarche. Non tes que deixar que che fagan tanto dano.
E ti, Lucía, aprende a pedir as cousas. Non pode ser que por culpa do teu mal xenio fágaslle dano ao teu mellor amiga. Veña, dálle un bico e pídelle perdón.
A Estela gústalle o seu pelo, escuro e larguísimo. Ás veces imaxínase que o seu pelo é un vestido máxico que a protexe do mundo e faina máis forte. Pero cando a súa nai peitéaa despois do baño, dáse conta de que, en realidade, só é pelo e que custa moito desenredarlo. Os seus pais sempre a ameazan con que se se queixa cortaranlle a melena, e por iso ela nunca di nada. Pero esta vez, cando mamá faille dano co peite, Ronsel pensa no que lle aconsellou Conchita e di:
- Mamá, Pódesme peitear máis suave? É que me estás facendo dano.
Mamá sorpréndese un pouco, porque Estela non se queixou nunca, pero dálle un bico e, dille:
- Claro, preciosa, irei con máis coidado. Se volvo facerche dano, avísasme, De acordo?
Estela está contenta. O truco de Conchita funciona!
Outra cousa que lle gusta moito a Estela é ir comer a casa dos avós os domingos, porque a avoa sempre lle fai tortilla de patacas con croquetas, que é o seu prato preferido. En cambio, na casa, os seus pais nunca teñen tempo de pasarse tanto intre na cociña. Ata hai pouco, tamén lle gustaba xogar co tío Anselmo, que lle facía trucos de maxia coas cartas e contáballe contos divertidos, pero ultimamente empezou a facer cousas raras e xa non lle gusta nada. Encérraa con el na habitación mentres os maiores falan no comedor, quítalle a roupa e faille unhas cóxegas moi raras por todo o corpo, mesmo por sitios tan escondidos que nin sequera ela coñece.
Cando lle pasa iso, imaxínase que é unha nube de azucre que se escapa pola xanela e voa sobre o mar, que un vento moi suave empúxaa outra vez cara a casa e faia entrar polo balcón do comedor e aí convértese nunha gotiña de choiva que cae sobre a fazula de mamá e dálle un bico moi doce.
A primeira vez que o tío Anselmo fíxoo, cando ela preguntoulle por que lle quitaba a roupa, el díxolle que era a súa sobriña preferida e que a quería moito, e que ese xogo era o xogo máis secreto de todos. Como Estela era a sobriña a quen máis quería, debía facerlle caso e gardarlle o segredo.
Estela non acababa de entender aquel xogo tan desagradable, porque se supón que os xogos teñen que ser divertidos, pero non quería que o tío Anselmo enfadásese pola súa culpa, así que calaba e aguantábase.
Pero este domingo, cando o seu tío empeza a tocala por todo o corpo, Ronsel nota como o noxo percórrea dos pés á cabeza, lembra outra vez o consello de Conchita e como mamá lle fixo caso ao peiteala, e dille:
- Tío Anselmo, o que me fas non me gusta nada. Déixame en paz!.
O tío Anselmo non lle fai caso e Estela nota como de dentro sáelle un berro enorme. Un berro tan forte que se escapa pola xanela e viaxa mar dentro, resoa por China e por Australia, e únense os pingüíns do Polo sur e as jirafas de África. E entón, toda ela convértese no berro, e nota como tremen as follas das árbores da selva, como os caracois esconden os seus corpos, como os cans corren a esconderse debaixo das camas e todas as nubes póñense a chover.
Entón tío Anselmo arránxalle o vestido con rapidez e asómanse pola porta mamá e papá, os avós, a tía Carla e o tío Jaime e ata a curmá Miriam.
- Que pasou? - Preguntan todos á vez.
O tío Anselmo, que de golpe púxose pálido como o leite, di:
- Non, nada, estabamos a xogar.
Estela mírao e di:
- Si, pero a un xogo que non me gusta.
E corre cara a mamá, que a colle en brazos e dálle un bico moi tenro.
Ten moitas cousas que contarlle á súa mamá, pero farao mañá.
Hoxe só ten ganas de abrazala.
FIN
FONTE: Red de Ayuda a Niños Abusados (RANA)
