Merel xamais crería que puidesen cambiar tanto as cousas en tan pouco tempo. Era o mesmo instituto, cos mesmos profesores e alumnos. Pero todo era agora distinto. O instituto converteuse nun pesadelo, semana tras semana, día tras día. Todo empezara unhas semanas antes, durante as vacacións de verán, cando Merel notou os primeiros síntomas da neurodermitis, unha desagradable enfermidade da pel. Á volta a clase, a súa doenza convértese na escusa para sufrir as burlas, o acoso e o rexeitamento dos compañeiros de instituto. Ela tenta protexerse construíndo un muro ao seu ao redor, pero cando tamén a titora traizoa a súa confianza, só ve unha saída...
Os nenos poden aprender a ver as diferenzas como algo positivo e enriquecedor, se a súa contorna así llo transmite. Deben entender que a diversidade existe, e que o respecto está sempre por encima dela. Con contos como estes podemos inculcarlles que, en lugar de criticala, podemos aprender moito da diversidade:Rafa a Garza e Ton o Raposo (de Laurence Tichit)
Rafa e Tono non son amigos, porque, claro, son moi diferentes e non lles gusta facer as mesmas cousas. Poderán chegar a superar estas diferenzas e conseguir que xurda a amizade? Esta historia demostra que son moito máis amigos do que cren, porque a amizade está por encima de se a un gústalle bañarse na piscina e ao outro non. Queres saber como o conseguen? É toda unha inesquecible lección. Este libro é unha antoloxía dos contos máis coñecidos de Andersen, e inclúe "O reiseñor", "O traxe novo do emperador", "O patiño feo", "O firme soldado de chumbo"; "A sireniña", "A pequena cerilleira", "A princesa e o chícharo" e "Pulgarcita".
Ademais das actividades para os nenos que aparecen ao final do libro, contén espléndidas ilustracións, rechamantes, luminosas e moi bonitas
A realización dos exercicios que preparamos para mellorar a atención, non nos asegura que se realicen de maneira correcta, nin que os nenos capten a información desexada. Polo que se fan necesarias unha serie de condicións mínimaspor parte da persoa que tutoriza a realización destes exercicios.
Bartolomeu é un mozo de corpo pequeno e deforme. Nacido nunha aldeíña de Castela, trasládase coa súa familia a Madrid, onde o seu pai traballa como cocheIro na corte de Felipe IV. Por casualidade, chama a atención da infanta Margarita. Esta se encapricha del, coma se dun xoguete se tratase, e o adopta como "cachorro humano", pasando a formar parte do séquito de ananos dispoñibles para a súa diversión. É ataviado cun disfrace e a Andrés, membro do taller de pintores da corte dirixido por Velázquez, tócalle sempre pintarlle unha cara de can. Nace unha relación de amizade entre eles, e o oficial de pintor descobre que Bartolomeu ten talento para a pintura. Andrés pensará en como liberar ao seu amigo do seu destino como mascota humana.
ofrécenos esta recompilación de materiais existentes na Rede para traballar a conciencia fonológica (capacidade para reflexionar e manipular os sons da propia lingua). Como sabemos, esta habilidade inflúe directamente na adquisición, aprendizaxe e desenvolvemento da lectoescritura, de aí a importancia de adestrala.
Convocatoria do fondo solidario de libros de texto e axudas para libros de texto e material escolar
Orde do 16 de maio de 2017pola que se regula a participación no fondo solidario
de libros de texto e se convocan axudas para adquirir libros de texto e material
escolar destinadas ao alumnado matriculado en educación primaria, educación
secundaria obrigatoria e educación especial en centros docentes sostidos con
fondos públicos para o curso escolar 2017/18.
Art. 71 da Ley Orgánica 8/2013, de 9 de diciembre, para a mellora da calidade educativa (LOMCE), publicada no Boletín Oficial do Estado o 10 de dicembro de 2013.
A nova lei non sustitúe senon que modifica o texto da Lei Orgánica 2/2006, de 3 de maio, de Educación cuia redacción modificada pode consultarse neste enlace.
Fai moito moito tempo, vivía preto de Tokio un ancián e respectado samurái que gañara moitas batallas.
O seu tempo de guerreiro xa pasara. Ese sabio samurái agora dedicábase a ensinar aos máis novos, aínda que aínda persistía a lenda de que era capaz de derrotar a calquera adversario, por moi bo que fose.
Unha tarde de verán, apareceu na súa casa un guerreiro coñecido polas súas malas artes e pouca caballerosidade. Era famoso polo seu carácter provocador e os seus poucos escrúpulos. A súa estratexia consistía en molestar ao seu adversario, ata que este, movido pola ira, baixaba a garda e atacaba cegamente. Contan que xamais fora derrotado. E esa tarde propúxose destruír a lenda do ancián samurái para aumentar aínda máis a súa fama.
Moi pronto o guerreiro empezou a insultar ao sabio samurái, chegando a tirarlle pedras e mesmo cuspirlle no rostro. Así foron pasando os minutos e as horas, pero o sabio samurái permanecía impasible sen sacar a súa espada. Pasada a tarde, xa exhausto e humillado, o guerreiro deuse por vencido.
Os aprendices de samurái, indignados polos insultos que recibira o mestre, non comprendían por que o ancián non se defendeu e asumiron a súa actitude como un símbolo de covardía. Preguntáronlle:
Mestre, como puideches soportar tanta indignidade? Por que non blandiches a túa espada aínda que soubeses que ías perder a batalla, en vez de amosarte cobarde diante nosa?
O mestre preguntou:
Se alguén chega cun presente e non o aceptades, a quen pertence o agasallo?
Á persoa que o veu a entregar! respondeu un dos discípulos.
Pois o mesmo vale para a rabia, os insultos e a envexa -Respondeu o mestre samurái- Cando non se aceptan, continúan pertencendo a quen os levaba consigo.
Persoas tóxicas que queren facernos agasallos indesexados?
Na vida a miúdo atopámonos con persoas que arrastran consigo un pesado fardo de insatisfaccións, culpa, ira, frustracións e medos. Estas persoas ás veces nin sequera son conscientes diso, pero sempre que poden actúan como camións de lixo, tentando descargar un pouco do seu peso sobre os demais.
Como o fan?
- A través de críticas destrutivas que non teñen precisamente o obxectivo de axudarnos a mellorar.
- Facéndonos sentir culpables por cousas que se escapan do noso control.
- Restándolle valor ao noso esforzo e logros, co obxectivo de mellar nosa autoestima.
- Inoculándonos os seus propios medos para impedirnos seguir adiante cos nosos soños.
- Lamentándose continuamente por todo, amosando unha actitude de victimismo crónico para tentar contaxiarnos coa súa visión pesimista da vida.
- Descargando as súas frustracións sobre nós, buscando motivos de discusión e enfadándose sen razón.
- Facéndonos responsables dos seus erros e descargando sobre nós as súas insatisfaccións.
Aprende a responder, non a reaccionar
Todos estes comportamentos non son máis que provocacións. Debemos aprender a velos como o "agasallo" ao que facía ilusión o ancián samurái, polo que está nas nosas mans aceptalos ou rexeitalos.
O primeiro paso consiste en comprender a sutil diferenza entre "reaccionar" e "responder". A maioría das persoas simplemente reaccionan ante as circunstancias, o cal significa que sempre estarán a mercé destas. Por exemplo, se alguén lles grita, enfádanse e gritan á súa vez. A cada estímulo séguelle unha reacción inmediata.
Hai outras persoas que aprenderon a responder. Responder é un acto consciente, implica unha decisión e, polo tanto, tamén significa que somos nós quen ten o control. Podemos decidir como responder ante as circunstancias, sen perder o noso equilibrio emocional.
Desactiva os teus botóns interiores
A solución para deixar de reaccionar ante as provocacións a eses "agasallos" indesexados é bastante simple: desconectar os botóns que nos fan reaccionar automaticamente cando os demais nos presionan.
Cada quen ten unha configuración individualizada de botóns sensibles. Xeralmente eses botóns configuráronse durante os nosos primeiros anos de vida, polo que de certa forma, cando alguén os activa, sentímonos indefensos e atacados, é coma se volvésemos ser un neno inseguro e a resposta do cerebro emocional ante a indefensión consiste en reaccionar inmediatamente, atacando ou fuxindo da situación para recuperar o estado de seguridade. Ningunha desas respostas é madura e, por suposto, carrexan un gran custo emocional.
Que facer?
1. Comeza por descubrir cales son eses botóns. Daraste conta de que adoitas reaccionar case sempre ante situacións que xeran en ti certos estados, como sentirte ignorado, menosprezado, rexeitado, humillado, débil, inadecuado, estúpido, avergoñado, impotente..... Pensa nas circunstancias nas que perdiches o control e respondiches automaticamente, tenta buscar puntos en común. Así poderás descubrir a dinámica que se atopa detrás deses botóns.
2. Desensibilízate das experiencias do pasado. Unha vez que atopaches eses estados que che fan reaccionar, debes achar as experiencias negativas vinculadas a eses estados; eses eventos perturbadores que, dunha forma ou outra, crearon eses botóns sensibles. Podes revivir esas situacións e preguntarte como reaccionarías agora, de adulto e coa distancia dos anos.
A idea é que te deas conta que o teu pasado non te define e que agora maduraches e es capaz de lidar con eses sentimentos dunha maneira diferente. Daraste conta de que deixaches atrás eses problemas cando penses neles ou nunha reacción que tiveches e parézanche francamente ridículos. A capacidade para rirte do pasado sempre indica que a ferida sanou.
Neste punto, os comportamentos dos demais pareceranche cada vez menos provocadores porque lles darás menos importancia. Desta forma, os seus "agasallos" indesexados non desatarán unha reacción inmediata que che faga perder a serenidade.
3. Desapégate das túas emocións. Hai casos nos que, independentemente dos nosos botóns emocionais, os comportamentos, palabras e actitudes dos demais poden molestarnos. É practicamente imposible controlar todas as nosas reaccións emocionais, pero podemos aprender a xestionar a nosa actitude e o noso comportamento. Podemos elexir responder, en vez de limitarnos a reaccionar.
Para iso é fundamental que non te identifiques coas túas emocións. Pensa nos teus estados emocionais como nubes que agora están a cubrir o ceo pero que moi pronto xa non estarán, a menos que te aferres a elas. Por tanto, dá un paso atrás, respira profundo e reencontra o equilibrio para responder asertivamente. A túa saúde emocional agradeceracho.
E...... lembra sempre que, ninguén poderache facer dano sen o teu consentimento FONTE: Jennifer Delgado Suárez en Rincón de la Psicología
É un trastorno do tecido conectivo. Este é o tecido fortalece as estruturas corporais.
Os trastornos do tecido conectivo afectan os sistemas esquelético e cardiovascular, do mesmo xeito que os ollos e a pel.
Causas
A síndrome de Marfan é causado por defectos nun xene chamado fibrilina-1. Este xene xoga un papel importante como alicerce fundamental para o tecido conectivo no corpo.
O defecto no xene tamén causa crecemento excesivo dos ósos longos do corpo. As persoas con esta síndrome teñen estatura elevada e as pernas e mans longas. A forma como ocorre este crecemento esaxerado non se comprendeu ben.
Outras áreas do corpo que resultan afectadas abarcan:
O tecido pulmonar (pode haber un neumotórax, no cal o aire se pode escapar do pulmón cara á cavidade torácica e colapsar o pulmón)
A aorta, o principal vaso sanguíneo que leva sangue do corazón ao corpo, pode estirarse ou debilitarse (o que se denomina dilatación aórtica ou aneurisma aórtico)
Os ollos, provocando cataratas e outros problemas (por exemplo, luxación do cristalino)
A pel
O tecido que cobre a medula espinal
Na maioría dos casos, a síndrome de Marfan transmítese de pais a fillos (hereditario). Con todo, ata o 30% dos pacientes non ten un antecedente familiar, o cal se denomina "esporádico". Nos casos esporádicos, crese que a síndrome é ocasionado por un novo cambio xenético.
Síntomas
As persoas coa síndrome de Marfan xeralmente son altas con brazos e pernas delgados e longos, e dedos en forma de araña (chamado aracnodactilia). Cando estiran os brazos, a lonxitude destes é maior que a súa estatura.
Outros síntomas abarcan:
Un tórax que se afunde ou sobresae, chamado tórax en funil (tórax escavado) ou peito de pomba (tórax en quilla) O pectus excavatum é unha condición na cal o esternón loce hendido e, o tórax, cóncavo. Algunhas veces chámaselle "peito en embude". A maioría dos casos corresponde a achados illados, é dicir, que non se asocian con ningunha outra condición. Con todo, o pectus excavatum forma parte dalgunhas condicións xenéticas.
Pé plano
Padal moi arqueado e dentes apiñados
Hipotonía
Articulacións que son demasiado flexibles (pero os cóbados poden ser menos flexibles)
Dificultades de aprendizaxe
Movemento do cristalino do ollo da súa posición normal (luxación)
Miopía
Mandíbula pequena e baixa (micrognatia)
Columna que se curva cara a un lado (escoliosis)
Cara estreita e delgada
Moitas persoas con síndrome de Marfan sofren de dores crónicas nos músculos e as articulacións.
Tratamento
Os problemas visuais débense tratar cando sexa posible.
Vixíe a escoliosis, especialmente durante os anos da adolescencia.
Os medicamentos para diminuír a frecuencia cardíaca poden axudar a previr a tensión na aorta. Para evitar lesionar a aorta, as persoas con esta afección deben absterse de participar en deportes de contacto. Algunhas persoas poden necesitar cirurxía para substituír a válvula e a raíz aórtica.
As persoas coa síndrome de Marfan que teñan afeccións das válvulas cardíacas poden necesitar antibióticos antes de someterse a procedementos dentais para previr a endocarditis (infección das válvulas). Igualmente, débese vixiar moi de preto ás mulleres embarazadas que teñan esta síndrome, debido ao incremento da tensión sobre o corazón e a aorta.
Posibles complicacións
As complicacións poden abarcar:
Regurgitación aórtica
Ruptura aórtica
Endocarditis bacteriana
Aneurisma aórtico disecante
Agrandamiento da base da aorta
Insuficiencia cardíaca
Prolapso da válvula mitral
Escoliosis
Problemas de visión
Cando contactar a un profesional médico
As parellas que teñan esta afección e estean a planear ter fillos posiblemente necesiten consultar cun asesor en xenética antes de ter familia.
Prevención
As mutacións de xenes novas e espontáneas que levan á síndrome de Marfan (menos dun terzo dos casos) non se poden previr. Se vostede padece a síndrome de Marfan, vexa ao seu provedor polo menos unha vez cada ano.
Referencias
Doyle A, Doyle JJ, Dietz HC. Marfan syndrome. In: Kliegman RM, Stanton BF, St Geme JW, Schor NF, eds. Nelson Textbook of Pediatrics. 20th ed. Philadelphia, PA: Elsevier; 2016:chap 702.
A Junta de Andalucía publicou "Catálogo de produtos de apoio asociados ás TIC" co propósito de dar a coñecer o uso e vantaxes de recursos TIC para favorecer a integración social, laboral e educativa das persoas con discapacidade e/ou con limitacións que poidan minimizarse mediante a axuda destes recursos (por exemplo: casos de mobilidade reducida). Realiza unha ampla clasificación de ferramentas tecnolóxicas de apoio segundo a discapacidade. Por exemplo, a continuación expoñemos, polo seu interés, a seguinte parte do ÍNDICE
A) Acceso al ordenador..............................................................................68
• Teclados especiales
• Pulsadores
• Adaptadores para pulsadores
B) Acceso al teléfono (Ver Discapacidad auditiva/ Acceso al teléfono/ Teléfonos especiales) ............57
Teléfonos
DISCAPACIDAD MOTORA .......................................................................... 85
A) Acceso a aparatos en general: Acceso al ordenador/
Pulsadores hasta Discapacidad cognitiva y/o aprendizaje / Acceso al ordenador/ Adaptadores para
pulsadores).............................................................................................70
• Pulsadores
• Adaptadores para pulsadores
B) Colocación de aparatos dentro del alcance...........................................86
• Brazos posicionadores
• Sistemas de fijación
C) Acceso al ordenador.......................................................................99
• Ayudas para el teclado
• Ayudas para el ratón
• Monitores
• Notebooks
D) Acceso al entorno........................................................................130
• Sistemas de control (mandos)
• Dispositivos de ayuda
PROBLEMAS DEL HABLA y COMUNICACIÓN ............................................... 137 A) Sistemas de comunicación aumentativa............................................138
O debuxo infantil pode ser unha ferramenta moi útil en educación, xa que pode servir para coñecer a personalidade dos estudantes, o que pode contribuír a personalizar a aprendizaxe e conseguir que sexa máis significativo. Imos coñecer as principais claves para analizar as súas creacións
O debuxo é unha forma de expresión, diversión, exploración e descubrimento para os máis pequenos. Unha actividade que, polo seu carácter individual, empeza en idades moi temperás e pasa por distintas etapas gráficas ao longo dos anos: o garabato, a fase pre-esquemática, a esquemática, o realismo e o pseudonaturalismo.
é imprescindible crear un ambiente tranquilo, favorable á aprendizaxe e con diversidade de materiais. No momento de avaliar debes ter en conta o proceso de realización do debuxo e non unicamente o resultado final, así como tamén é moi importante escoitar aos nenos e nenas para que che conten o significado dos seus propios debuxos e así poder contextualizarlos e analizalos con máis profundidade.
5 elementos a ter en conta ao analizar o debuxo infantil:
Os trazos máis destacados que debes considerar para analizar un debuxo dos teus alumnos e alumnas, poderían ser os seguintes:
1.- A posición do debuxo: Segundo a localización do debuxo no soporte, podemos interpretar o seguinte:
Se se divide o espazo en tres áreas horizontais, aqueles debuxos que queden na parte superior corresponden á parte intelectual, que se relacionan coa imaxinación, a curiosidade e o desexo por descubrir cousas novas. Aqueles que se sitúen no centro son debuxos que representan unha maior emotividade, mentres que os debuxos que se atopen na parte inferior indican as necesidades físicas e materiais que pode ter o neno ou nena.
Se a área de debuxo divídese con tres liñas verticais, aqueles debuxos que queden na parte esquerda pertencen a individuos con preferencias polo pasado que poden mostrar unha falta de adaptación ao presente e mesmo introversión. Pola súa banda, aqueles que se sitúen no centro corresponden a nenos con interese polo presente e adaptación ao mesmo. E, finalmente, os da dereita corresponden a persoas que teñen un interese polo futuro e que dispoñen dunha gran capacidade de adaptación e de sociabilidade.
2.- A presión do trazo: Se o trazo ten bastante presión, é dicir, é forte, pode reflectir vitalidade, audacia e nalgúns casos impulsividade ou falta de control. Se o trazo é débil, poderíase identificar cunha falta de vontade, fatiga física, timidez e inhibición dos instintos. 3.- As formas: As liñas rectas asócianse con certa agresividade, en cambio, as liñas curvas supoñen suavidade, dozura e emotividade, control sobre si mesmo e complicidade afectiva coas figuras de apego.
3.- Carácter do trazo: Cando os trazos son continuos, representan seguridade, extroversión e sociabilidade. Cando os trazos son fragmentados e se observan moitos borróns, pódese identificar con certa inseguridade e impulsividade.
4.- As cores: Aínda que o seu uso depende moito da idade do neno ou nena e do contexto cultural ao que pertenza, podemos ver algúns exemplos dos valores simbólicos que se asignaron ás diferentes cores. Cando predomina a cor vermella, asóciase á vida, o ardor, o perigo, a enerxía. O amarelo simboliza a luz do sol e reflicte felicidade, alegría, curiosidade. O azul representa a paz e a tranquilidade. O verde asóciase a unha certa madurez, sensibilidade e intuición. O negro identifícase co medo, o descoñecido, ao prestixio e á seriedade.
Estes son só algúns dos aspectos posibles para considerar, pero existen outros moitos que tamén podes investigar máis a fondo e que se deben ter en conta segundo a evolución madurativa e cognitiva dos alumnos, como a análise da figura humana ou outras figuras como os animais, as casas, as flores, os coches.....
Merel xamais crería que puidesen cambiar tanto as cousas en tan pouco tempo. Era o mesmo instituto, cos mesmos profesores e alumnos. Pero todo era agora distinto. O instituto converteuse nun pesadelo, semana tras semana, día tras día. Todo empezara unhas semanas antes, durante as vacacións de verán, cando Merel notou os primeiros síntomas da neurodermitis, unha desagradable enfermidade da pel. Á volta a clase, a súa doenza convértese na escusa para sufrir as burlas, o acoso e o rexeitamento dos compañeiros de instituto. Ela tenta protexerse construíndo un muro ao seu ao redor, pero cando tamén a titora traizoa a súa confianza, só ve unha saída...
