GUÍA AVALIACIÓN CONCIENCIA FONOLÓXICA

FONTE DO VÍDEO: El Reino Infantil

Guía Avaliación Conciencia Fonolóxica

FONTE: cuentos para crecer

PELÍCULA NECESARIA "CAMPEONES"

Necesaria, entrañable e irremediablemente divertida, así é Campeones, a nova aventura cinematográfica do director Javier  Fesser. Unha comedia que logrará, entre risa e risa, espertar conciencias e destruír prexuízos ao achegarnos á realidade dun grupo de discapacitados intelectuais, sen  sensiblerías nin  ñoñeces innecesarias que busquen a bágoa fácil. Así, próxima, real e directa, preséntase esta historia onde estarán moi presentes temas como o compañeirismo, a amizade e a superación persoal, e que logra funcionar á perfección grazas á mestría narrativa de  Fesser, ao dominio interpretativo de Javier Gutiérrez e á espontaneidade e frescura dun grupo de actores non profesionais que saben que facer para captar todas as miradas e conquistar ao espectador.

FONTE: Diana Mangas en "los interrogantes"

A IMPORTANCIA DO USO DO PARQUE INFANTIL

O parque: unha contorna chea de estímulos para todos os nenos

Cando a un neno ou nena pregúntaslle que cal é o sitio onde máis se divirte non ten dúbidas en responder: o parque.

O parque é o lugar no que o xogo é a única tarefa pendente para os máis pequenos. Con todo, aos maiores quédanos outra tarefa pendente, que é a de adaptar os parques para que sexan accesibles para todos os nenos. Levalos a estes espazos de ocio para xogar é beneficioso para o seu desenvolvemento social, afectivo e psicomotor e, por tanto, tamén é beneficioso para a súa saúde.

Por iso, non debería importar cales sexan as súas capacidades, todos os nenos e nenas deberían vivir desta contorna chea de estímulos sen que as diferenzas psíquicas ou motrices sexan un obstáculo para a diversión.

Por desgraza, o xogo ao aire libre diminuíu moito na nosa sociedade, e foi, aos poucos, substituído pola actividade sedentaria e os xogos electrónicos na casa. Por iso, pola importancia que ten para o desenvolvemento dos nosos nenos e nenas facemos esta entrada "reivindicativa" de espazos de ocio accesibles para os nosos nenos que teñen dificultades co movemento e o mesmo dereito que todos os nenos a ser nenos.

Por qué é beneficioso para a estimulación dos máis pequenos?

É beneficioso porque xogando no parque estimulamos a socialización cos outros pequechos que se atopen alí tamén , polo tanto, fomentaremos a aprendizaxe da linguaxe e o control das emocións (alegría, tristeza, etc).

O desenvolvemento psicomotor foméntase a través da actividade física, posto que o xogo que se realice no parque implica movemento. Por iso, e para ter unha vida saudable, o parque debería formar parte da rutina diaria do neno desde idades moi temperás.

No parque, o neno aprenderá mentres xoga, habilidades motoras básicas que lle permitirá ter un maior control da coordinación do seu corpo, do equilibrio e da orientación espacial. Algunhas destas habilidades son saltar, correr, subir, agacharse, balancearse ou manter o equilibrio. Actividades que, unha vez consiga controlar o seu propio corpo, motivaranlle para superar novos retos que se lle presenten e conseguir novas habilidades.

Pero, como é un parque accesible para todos os niñ@s?

Para iso é necesario que os elementos de xogo de dentro do parque estean adaptados para crear lugares inclusivos onde os máis pequenos divírtanse xuntos. Por iso, hai que centrar a creación e/ou renovación de parques cun perfil máis innovador e adaptado. 

O custo da súa creación non ten que variar do orzamento dun parque normal de calquera cidade. Aínda que......  o sorriso dun neno/a non ten prezo.

                                                                        FONTE:  Carla Morente González EFISIOPEDIATRIC

XOGOS PARA TRABALLAR A PSICOMOTRICIDADE FINA

Juegos para trabajar la psicomotricidad fina

FONTE: Alba Calao Compapa desde Imágenes Educativas 

LA JUNGLA DE MOS. OCIO INFANTIL ADAPTADO EN MOS

LA JUNGLA DE MOS

En Mos, moi cerca de Vigo, temos un local adaptado para o ocio infantil e familiar.


O xerente deste negocio ten unha filla con PC e está moi concienciado sobre as carencias que teñen os nosos nenos con plurideficiencias, cando falamos de xogar e recibir sensacións asociadas á diversión e a risa.

As instalacións e xogos están pensadas para nenos e nenas, mozos e mozas, con movilidade reducida coa idea de que podan divertirse como o resto de nenos e nenas.


Na "Jungla de Mos" atoparemos diversos hinchables e outros elementos fabricados en exclusiva para estes nenos.

Dirección: Camino Monte Faquiña, 18 Nave 2, 36416 Vigo, Pontevedra

Teléfono: 682 78 72 70

RECURSOS PARA ALUMNADO CON NECESIDADES EDUCATIVAS ESPECIAIS

Azar: Compatible cos sistemas operativos Android, iOS e Windows, Azar engloba 10 aplicacións de descarga gratuíta dedicadas aos ámbitos do lecer, a planificación e a comunicación que melloran a calidade de vida e a autonomía dos estudantes que teñen discapacidade intelectual. Tamén é unha boa alternativa para o alumnado TEA. Os sons, as imaxes e os pictogramas que inclúen estas aplicacións se adecuan ás necesidades de cada un deles, traballando diferentes aspectos como o concepto de tempo ou a comunicación de información persoal.

Calcwav: Útil para as materias de ciencias como Matemáticas e Física. Trátase dunha calculadora que fala dirixida ao alumnado con discapacidade visual e tamén motora ao incluír opcións de varrido automático. É gratuíta.

FONTE: educación 3.0

SÍNDROME DE STURGE-WEBER (SSW-II)

.../... Continuación de "Síndrome de STURGE-WEBER (SSW-I)

D) Manifestacións motoras

E) Manifestacións oculares
F) CONCLUSIÓNS

D) MANIFESTACIÓNS MOTORAS

Hemiparesia Debido xeralmente á falta de osíxeno ( hipoxia) no hemisferio afectado polo angioma leptomeníngeo, a maioría dos pacientes co SSW sofren hemiparesia. A hemiparesia é por tanto unha condición neurolóxica que dificulta o movemento dunha metade do corpo pero sen chegar á parálise (hemiplexia). Supón unha diminución da forza motora no brazo ou a perna ao lado contrario ao do hemanxioma cerebral afectado. Así, se un paciente ten afectación cerebral no hemisferio dereito, sufrirá posiblemente problemas de hemiparesia esquerda. A hemiparesia pode ser leve ou moderada, en función do seu impacto. Recoméndase a realización de terapias de atención temperá, estimulación precoz e fisioterapia desde moi pequenos para axudar ao desenvolvemento psicomotor do bebé. Cando falamos do neno con hemiparesia, un dos aspectos que máis preocupa tanto a pais como a profesionais é que sexa o máis hábil posible coa man que ten máis dificultades. A hemiparesia comunmente aparece por primeira vez despois dun episodio de epilepsia e pode chegar a ser máis severa coa recurrencia das mesmas. Con todo, é habitual detectar en bebés, unha preferencia demasiado temperá para a súa idade (a lateralidad defínese na infancia cara aos 4-5 anos de idade) na utilización do lado “san”, o que adoita avisar sobre un posible diagnóstico de hemiparesia ao lado contrario.

E) EMANIFESTACIÓNS OCULARES

Glaucoma A complicación oftalmológica máis severa do SSW é o glaucoma. O primeiro signo de alarma é a presenza de hemangioma na zona ocular (concretamente na pálpebra superior). Recoméndase visitar ao oftalmólogo nas primeiras semanas de vida. De igual maneira, o glaucoma pode aparecer a calquera idade -aínda que en menor medida- en pacientes que non presenten lesión vascular na pálpebra superior, polo que se recomenda avaliacións frecuentes co oftalmólogo. O glaucoma bilateral pode ocorrer en pacientes nos que a pel se ve afectada de forma bilateral. O glaucoma prodúcese en aproximadamente o 30-70 % das persoas coa Síndrome de Sturge-Weber, e adóitase diagnosticar nun 60% dos casos desde o nacemento ou a infancia temperá. Tamén existe a posibilidade de desenvolver glaucoma na nenez ou a idade adulta.
Que é un glaucoma?
Trátase dunha neuropatía óptica caracterizada por un aumento da presión dentro do globo ocular que causa un dano progresivo do nervio óptico e do campo visual. Diagnostícase cunha sinxela proba que consiste en medir a presión ocular (tonometría), onde tamén se analiza o estado do nervio óptico. Para o seu tratamento, recórrese ao control da presión ocular mediante a terapia tópica de pingas oculares, e se isto non funciona é necesaria a cirurxía co fin de diminuír a produción de líquido intraocular e aumentar o fluxo de saída, estabilizando así a presión ocular. Existen diferentes tipos de cirurxía, sendo as máis frecuentes a trabeculectomía ou a goniotomía. En ocasións, precísase dun tratamento combinado de cirurxía e pingas oculares. Existen outras complicacións oftalmológicas no SSW como a hemianopsia, e a ambliopía ou ollo vago, que se pode tratar con éxito a idade temperá con parches e decoloración da conjuntiva. Así mesmo describíronse hemorraxias retinianas, desprendemento de retina e buftalmos secundarios (aumento do tamaño do ollo) ao angioma coroideo. Nos bebés, pode acompañarse de fotofobia (sensibilidade á luz), lagrimeo e blefaroespasmo (intensa compresión das pálpebras para evitar estímulos brillantes).

Hemianopsia A hemianopsia homónima é a ausencia de visión cara a un lado do campo visual en ambos os ollos. Por exemplo, o paciente ve só a parte dereita en ambos os ollos. A parte esquerda é cega e por tanto non existe para o paciente. Non se trata realmente dun problema oftalmolóxico senón neurolóxico xa que non se ve afectada a agudeza visual. Aínda que a causa sexa neurolóxica, os tratamentos rehabilitadores da hemianopsia e o seu seguimento lévaos a cabo o oftalmólogo. No caso do SSW prodúcese cando a zona occipital do cerebro atópase afectada polo anxioma leptomeníngeo, xerando que o sinal eléctrico que chega a través do nervio óptico non se procese convenientemente no cerebro. Este feito provoca unha perda de campo de visión en ambos os ollos, contralateral ao lóbulo occipital afectado, é dicir, se un paciente ten afectación cerebral do hemisferio dereito, en caso de padecer hemianopsia ésta será do campo de visión esquerdo en ambos os ollos. A hemianopsia pode ser completa ou parcial (cuadrantanopsia). Para o seu correcto diagnóstico é necesario realizar un estudo de campo visual, o que require da colaboración do paciente, polo que en nenos pequenos e bebés é moi difícil de avaliar. As técnicas de rehabilitación ensinan ao paciente para realizar movementos oculares para compensar o campo visual cego, reeducando ao paciente para que poida desenvolver con normalidade todas as actividades da vida diaria.

CONCLUSIÓNS A Síndrome de Sturge Weber é unha enfermidade grave que pode ter (ou non) complicacións serias a nivel neurolóxico, motriz, oftalmolóxico e cognitivo. O seu tratamento realízase de forma individualizada en cada un dos diferentes síntomas e require dun tratamento multidisciplinar e coordinado. De todas formas, teñamos en conta o seguinte: 1º) Podería ser iso, unha mancha de nacemento ( tratable mediante láser) e que o máis probable é que non teña afectación ocular e/ou cerebral. 2º) No caso de que a afectación ocular exista, o glaucoma é tan só un risco e podería ser que nunca se desenvolvese. Hai que acudir ao oftalmólogo periodicamente para tratar a tempo o glaucoma no caso de que se desenvolva. 3º) No caso de que tamén exista afectación cerebral, dáse tamén un número considerable de casos nos que non chegan a aparecer crises epilépticas (en torno ao 20%) e por tanto non existen grandes problemas neurolóxicos nin de desenvolvemento cognitivo. No caso de que se iniciase a epilepsia, tamén existe un gran número de casos nos que a medicación consegue controlala e os riscos neurolóxicos son por tanto menores.

FONTE: Sturge-Webe.es

SÍNDROME DE STURGE-WEBER (SSW-I)

Unha síndrome é un conxunto de síntomas clínicos que concorren de modo simultáneo en tempo e forma. Unha síndrome non é por tanto unha enfermidade en si mesma. No caso concreto da Síndrome de Sturge Weber denomínase así cando se produce unha malformación vascular durante o período de xestación que afecta ao nervio trixémino e provoca por tanto a combinación de, polo menos, dúas do seguintes tres afectacións:
– Mancha en viño do Porto: Malformación vascular na pel (principalmente na cara). – Angioma leptomeníngeo: Malformación vascular no cerebro. – Glaucoma: Incremento da tensión ocular producido por unha malformación vascular nos tecidos oculares. Poderíamos dicir, por tanto, que existen tres tipos de SSW: Tipo 1: É o caso máis común dos tres. Este tipo implica a existencia de malformacións vasculares faciais (mancha en viño do Porto) e no cerebro ( leptomeníngeo) e pode implicar glaucoma. Tipo 2: Este tipo supón a existencia de malformación vascular facial e a posibilidade de desenvolvemento de glaucoma, pero sen que existan evidencias de afectación cerebral. Tipo 3: Este tipo de SSW prodúcese cando unicamente preséntase malformación vascular no cerebro sen que exista mancha en viño do Porto nin afectación ocular e por tanto risco de glaucoma. É o caso menos común de todos e o máis complicado de diagnosticar debido á inexistencia de angioma facial que advirta da posible condición. A afectación pode producirse nun só lado da cara e do cerebro (denominándose deste xeito lateral) ou involucrar a ambos os dous lados (bilateral). A existencia só de afectación no ollo non se produce habitualmente de forma illada e no caso de que a afectación sexa tan só facial non se falaría de SSW senón tan só de mancha en viño do Porto (sen maiores consecuencias neurolóxicas e/ou oftalmolóxicas).

DISTINTAS MANIFESTACIÓNS DA SÍNDROME DE STURGE-WEBER

A) Manifestacións neurolóxicas
- Epilepsia
- Outras consecuencias

• Jaquecas

B) Manifestacións cutáneas
- Mancha en viño de Oporto.

C) Problemas maxilofaciales

D) Manifestacións motoras

E) Manifestacións oculares

A) MANIFESTACIÓNS NEUROLÓXICAS

Epilepsia
As crises epilépticas poden iniciarse en calquera momento desde os primeiros días de vida ata a idade adulta. A epilepsia é unha enfermidade crónica que pode controlarse nunha alta porcentaxe dos casos, a condición de que estea ben diagnosticada e reciba o tratamento adecuado. Aproximadamente a metade dos pacientes logran un control completo con medicamentos antiepilépticos estándar e unha proporción significativa dos restantes logra un control parcial, sendo habitualmente necesario probar varios fármacos ou combinalos entre si ata atopar o cóctel máis eficaz. O tratamento antiepiléptico require constantes axustes de doses respecto da idade e o peso. Con todo existe un pequeno número de pacientes nos que non se logra controlar a epilepsia con medicamentos antiepilépticos (epilepsia refractaria). Nestes casos adoita ser recomendable acudir a cirurxía da epilepsia para mellorar o control das crises, mediante resecciones parciais ou hemisferectomía funcional. As crises epilépticas prodúcense por unha descarga eléctrica anormal do cerebro, e adoitan durar uns poucos segundos ou minutos, despois dos cales o cerebro recupera o control e a persoa recupérase e volve á normalidade. Existen diferentes tipos de crises epilépticas, dependendo de en que parte do cerebro orixínese o ataque. Son transitorias, con ou sen diminución de conciencia, con ou sen movementos convulsivos e outras manifestacións clínicas. É importante distinguir entre os diferentes tipos de crises, xa que requiren medicamentos diferentes e teñen diferentes causas e resultados. A identificación do status epiléptico é de suma importancia. Unha crise epiléptica que dure máis de 5 minutos e non ceda coa administración dos medicamentos de rescate require que o paciente acuda de forma inmediata a urxencias. As crises prolongadas poden supoñer dano cerebral con consecuencias de atraso psicomotor. Outras consecuencias neurolóxicas Debido a que o anxioma leptomenínxeo atópase localizado na superficie cerebral, no chamado espazo subaracnoideo, a diversificación de sangue ao longo da malformación xera unha falta de osixeno nos tecidos cerebrais subxacentes, hipoxia, xerando irritabilidad dos tecidos e podendo desencadear deste xeito as crises epilépticas. A calcificación cerebral é o proceso natural da hipoxia crónica cando esta prodúcese durante un período de tempo prolongado. Así mesmo, a hipoxia pode xerar atrofia en certas partes do cerebro. Por que algúns das pacientes co SSW sofren atraso cognitivo? Son varias as causas polas que se podería producir atraso cognitivo no SSW: o angioma, debido á hipoxia, pode afectar o desenvolvemento do cerebro, as crises epilépticas frecuentes e/ou de longa duración afectan o desenvolvemento e as funcións cerebrais. A medicación antiepiléptica pode afectar tamén o funcionamento do cerebro e a súa capacidade de desenvolvemento e así mesmo, o tamaño da lesión podería non deixar suficiente parte do cerebro sen afectar como para que poida funcionar normalmente. Con todo a variabilidade dos casos independentemente do tamaño da zona afectada e a frecuencia de crise fai imposible determinar cal será a evolución cognitiva real dun paciente co SSW, unicamente a súa evolución día a día pode axudar a prever como será a súa proxección.
Jaquecas A jaqueca é o tipo máis frecuente de dor de cabeza. Aproximadamente a metade dos pacientes co SSW quéixanse de dores de cabeza. As dores de cabeza poden producirse xeralmente despois dunha crise epiléptica e outras veces poden deberse ao glaucoma, aínda que tamén os cambios do fluxo sanguíneo e a osixenación poden desencadear dor de cabeza. Estes episodios deben tratarse como noutros casos, con analxésico e antieméticos orais e en ocasións poden precisar de ingreso hospitalario. A hemicrania caracterízase por unha dor de cabeza intenso e persistente, acompañado de sensacións pulsátiles, sensibilidade lumínica, náuseas e vómitos. A presentación aguda de dores de cabeza recorrentes severos debe ser informada inmediatamente á súa neurólogo e no caso de hemicrania recorrente pode ser necesario un tratamento prolongado.

B) MANIFESTACIÓNS CUTÁNEAS

Mancha en viño de Porto A mancha en viño do Porto é unha mancha capilar de cor rosa profunda. É o primeiro indicador de sospeita de Síndrome de Sturge Weber, aínda que quizais sexa o menos importante dos síntomas a nivel médico. Non debe confundirse con anxiomas de nacemento, os cales tenden a desaparecer de forma espontánea ao longo da infancia, polo que ante a existencia dunha mancha no momento do nacemento esta debe ser avaliada convenientemente polo dermatólogo. Tres de cada 1.000 nenos nacen cunha mancha en viño do Porto, pero tan só o 8-15% serán diagnosticados coa Síndrome de Sturge Weber (se é que finalmente existe tamén afectación cerebral e/ou risco de glaucoma), especialmente cando se ve involucrada a rama V1 do nervio trigémino afectando á zona da fronte e a pálpebra superior. Esta marca de nacemento facial tamén chamada Nevus Flammeus débese a un exceso de capilares xusto debaixo da superficie das áreas involucradas. Son suaves, planos, de aspecto rosáceo e preséntanse de diferentes tamaños na cara, pescozo e mesmo corpo. Adoitan crecer de forma proporcional ao crecemento do neno, e cando non se tratan convenientemente poden cambiar de textura ao longo do tempo, podendo engrosarse e tomar cor máis vermella escuro ou violáceo na idade adulta.

C) PROBLEMAS MAXILOFACIALES

Cando o angioma afecta á boca, atopámonos con algúns problemas orais e periodontais. A maioría dos anxiomas orais sitúanse no mesmo lado que o nevus facial. A manifestación máis común é a hinchazón dos tecidos brandos orais. Outras complicacións orais son o agrandamiento dunha parte do óso da mandíbula (onde se posicionan os dentes), o padal excesivamente arqueado e a mordida aberta. En menor medida, rexistrouse agrandamento dun lado ou diminución do tamaño da mandíbula ao lado oposto á lesión facial. A vascularidade aumentada dos ósos da mandíbula pode producir unha erupción prematura dos dentes permanentes, localizacións inusuais dos dentes, problemas periodontais ou a perda da adherencia dos dentes á mandíbula, producindo a perda prematura das pezas dentais. Recoméndase unha hixiene oral exhaustiva nos pacientes co SSW para evitar carie, así como visitas periódicas ao dentista.

CONTINÚA NA SEGUINTE ENTRADA "Síndrome de Sturge-Weber (SSW-II)

FONTE: Sturge-Weber.es