Para moitos nenos con importantes dificultades motrices poder dispoñer dunha cadeira de rodas supón un fito importante na súa vida. Supón poder adquirir a autonomía e independencia que por si mesmo non poden conseguir.
Sabemos que é moi importante poder ofrecer aos nenos unha cadeira de rodas canto antes, para que poidan descubrir e interactuar canto antes coa súa contorna e as persoas que lle rodean por si sós. Os nenos sen dificultades motrices empezan a descubrir o mundo por eles mesmos a partir dos 10 meses de idade e iso é o que lles permite desenvolver outras habilidades como a comunicación, a cognición, a interacción coas outras persoas......Un neno con dificultades motrices vai ver dificultada esta posibilidade, e isto pode interferir no desenvolvemento doutras habilidades que a priori pode non ter mermadas.
Por iso é importante que para aqueles nenos para os que está indicado o uso dunha cadeira de rodas téñana canto antes. É moi importante.
Pero ...... os pais, como viven este feito? Os primeiros anos de vida dun pai cun fillo con diversidade funcional, son moi complicados. Supón estar inmerso nun proceso de aceptación de moitas circunstancias que rodean á súa vida coas que non contaba antes de que nacese o seu fillo. Por iso, aínda que os profesionais lles expliquen a importancia de que o seu fillo poida dispoñer dunha cadeira de rodas, a veces, custa entendelo e aceptalo. O momento no que o neno senta por primeira na súa cadeira, marca un momento nas súas vidas e á vez supón iniciar un novo proceso de aceptación.
Para poder entender todo isto, non hai nada mellor que escoitalo en primeira persoa. Por iso imos compartir o testemuño dunha nai que explicou nas redes como viviu o momento en que viu á súa filla por primeira vez na súa cadeira de rodas.
A PRIMEIRA VEZ QUE VIN Á MIÑA FILLA NA SÚA CADEIRA DE RODAS.
O outro día por fin trouxéronnos a cadeira de rodas para a miña filla.
Sentín coma se renunciase ao noso soño de camiñar. E entón sentinme culpable porque temos amigos cuxos fillos nunca camiñarán. E que? Que pasa se Adela nunca camiña? O mundo non termina, non é o final. Deime conta de que eu colocara algunha liña de meta na miña mente.
Do mesmo xeito que camiñar é o final de todo fito. Do mesmo xeito que camiñar compénsao todo, sí é certo, pero é só movemento. Non é unha medida da súa vida. Ou o seu impacto en todo o mundo ao seu ao redor.
Pero a cadeira, mellorará todas as nosas vidas. Faranos ser capaces de ir a lugares nos que podamos acomodar o seu cocheciño. Adela poderá sentar nas mesas cando imos a un restaurante. Será quen de ver as cousas desde un punto de vista diferente. Ela, con sorte, poderá dirixila ela mesma, e ter un pouco de independencia.
E tal vez imos chegar a experimentar que Adela poida camiñar. Se o facemos celebraremos unha gran festa. Pero se non o consegue, hei de saber que Adela é máis que unhas pernas. E ela merécese unha nai que crea nela, hei de ver o camiñar como o que é: unha habilidade. E unha cadeira de rodas como o que é: unha ferramenta.
FONTE: Alicia Manzanas en efisiopediatric
Ningún comentario:
Publicar un comentario