‘El profesor Reciclator hace brillar a Yellow – Blue’
Presentamos este estupendo curto de animación baseado no relato gañador da VI edición de los Premios ‘Los Profes Cuentan’, organizados por Ecoembes e dirixido por Ángeles González-Sinde, que conta a historia dun robot moi especial fabricado a partir de materiais reciclados.
Escrito por Marta Montalvo Panadero. Colegio: CEIP Santa Clara PT (AULA TEA). Alcázar de San Juan (Ciudad Real). Curso: 5ºB.
Na cidade dos robots, os máis pequenos ían ao colexio, como en calquera outra cidade que poidades imaxinar.
O colexio de Robotilandia era un centro educativo, como calquera outro colexio que poidades imaxinar.
Os pequenos robots ían á escola para aprender, como calquera outro pequeno que poidades imaxinar.
Os mestres do colexio de robots preocupábanse de ensinar aos alumnos robots, como calquera outro mestre que poidades imaxinar.
Pois ben, na clase de noveno (porque os cursos en Robotilandia si que son distintos aos que poidades imaxinar) había 23 robots que acudían a clase a diario, e que gozaban da súa etapa escolar, preparándose para que no futuro puidesen exercer de gran axuda á humanidade por desempeñar funcións útiles, rápidas, prácticas, económicas, precisas, duradeiras......
Os robots foran procreados coas mellores tecnoloxías que os seus pais puideran conseguir. Na clase de noveno, con todo, había un robot que fora creado con materiais moi distintos aos dos seus compañeiros, era un robot especial. Estaba feito de materiais reciclados, o que lle daba un aspecto bastante distinto, moi afastado ao dos seus compañeiros, que lucían brillos espectaculares, luces con leds dunha ampla gama de cores así como a infinidade de sons que eran capaces de emitir á vez que se desprazaban.
Este robot especial era "Yellow-Blue". O seu nome tiña un significado moi sinxelo: fora creado con materiais rescatados dun colector amarelo (yellow en inglés) e do colector azul (blue en inglés).
Os demais compañeiros miraban con receo a Yellow-Blue. Pensaban que era un tipo raro co que non adoitaban relacionarse. Esta circunstancia foi detectada polo profesor de Fluorescencia, a materia máis difícil de toda a escolaridad. Estudaban espectrometría para medir os diferentes tipos de luz, luminiscencia, radiación ultravioleta... Devandito profesor, era coñecido como Profesor Reciclator. Os alumnos de noveno temían a mencionada materia, e necesitaban asistir a clases de apoio para poder aprobar os contidos tan abstractos que alí se trataban. Con todo, Yellow-Blue, era o alumno máis avantaxado porque posuía unha capacidade de abstracción, fantasía, imaxinación e creatividade, que o resto dos compañeiros non conseguían.
O profesor Reciclator inxenióuseas para que Yellow-Blue axudáselle nas explicacións ao resto dos compañeiros. Éste ensinoulles a percibir a reflexión da luz nos materiais reciclados, a comprender que determinados tipos de luz non se ven cos ollos, pero si se percibe a súa calor. Grazas a estas clases de colaboración co profesor, os robots mega-súper-modernos, comezaron a ver no seu compañeiro especial, a súa verdadeira luz.
Durante aquel curso, os alumnos da clase de noveno da materia de Fluorescencia, aprenderon a materia, mellor que ningún outro ano. Pero o máis importante, segundo explicoulles o profesor Reciclator, é que comprenderon que as aparencias externas, non teñen que ver coas capacidades individuais de cada un. Todos os robots comezaron a ver brillante a lata que formaba o corpo de Yellow-Blue, empezaron a gozar do son que producían as súas extremidades ao moverse, un ruído que se podía catalogar de chirrido e admiraban a súa expresiva cara, toda elaborada con cartón, plástico, lana e botóns, materiais todos de diferentes texturas e tonalidades.
Anos máis tarde, Yellow-Blue, entrou a formar parte do persoal de Ecoembes. Actualmente é un asesor da devandita empresa. Ocúpase de conseguir a sensibilización nos centros educativos para lograr que os máis pequenos aprendan a valorar a reciclaxe e a reutilización de materiais como medio imprescindible para coidar o medio ambiente no que vivimos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario