Precisamente, esa é a idea sobre a cal escribiu SIMONA CIRAOLO, dando lugar a un precioso libro ilustrado que fala dunha familia cuxos membros cren que as expresións emocionais son un signo de debilidade.
O personaxe principal é Felipe, un mozo cactus que só quería un pouco de afecto para ser feliz. Con todo, na súa familia todos crían que un abrazo era símbolo de debilidade.
Profundamente insatisfeito, un día atopa a un enorme globo amarelo no medio do deserto. O globo era valente e seguro. Con todo, aquela relación tan desigual estaba abocada ao desastre.
Felipe sentía unha gran dor por perder ao seu amigo, pero ninguén na súa familia comprendíalle nin foi capaz de consolalo. Ao contrario, todos lle reprenderon e gritaron.
Ao chegar a este punto de inflexión emocional, farto de tanta frialdade e incomprensión, Felipe abandona á súa familia e vai en busca de alguén que lle queira e entenda. Tristemente, todo aquel con quen se topa rexéitalle, búrlase, asústase... Moi pronto o mozo cactus dáse conta de que non é benvido.
Así, termina só. Ao comezo non goza desa soidade que enriquece a alma senón dunha soidade forzada que lle fai cada vez máis dano, xerando angustia e amargura. Pero, co paso do tempo aprende a vivir en soidade e ata goza da súa propia compañía.
Entón ocorre o milagre: escoita o pranto dunha roca, un pranto desolador que transmite unha profunda soidade.
Felipe non ten que pensar, sabe exactamente o que ten que facer: darlle un abrazo.
Aínda que "Abrázame" é un libro infantil, o certo é que o seu ensino traspasa as fronteiras da idade. De feito, trátase dunha historia de Crecemento Persoal, onde o seu protagonista ten que recompoñer os pedazos rotos e sobrepoñerse a unha infancia marcada polo distanciamento emocional dos seus pais.
Se sabemos ler entre liñas e non nos limitamos a realizar unha interpretación superficial, descubriremos que os seus ensinos son moi profundos:
- Por moito dano que nos fixeran, temos a capacidade de sanar e seguir adiante, ata atopar aquilo que ansiamos e merecemos.
- A desesperación e a angustia poden levarnos a establecer relacións inadecuadas nas que ambos sairemos feridos.
- Só cando nos aceptamos, cando nos queremos tal como somos e aprendemos a gozar da nosa compañía, podemos establecer relacións sás e satisfactorias cos demais.
Esta historia alegórica tamén é unha celebración á "suavidade interior" nunha cultura que fomenta un exterior espiñento. Trátase dun conto que nos lembra que a pesar das circunstancias, sempre temos opcións, e que a nosa incapacidade de darnos conta diso é probablemente nosa maior limitación.
FONTE: Rincón de la psicología
Ningún comentario:
Publicar un comentario