LECTURA: "LLORA CORAZÓN, PERO NUNCA TE ROMPAS". REFLEXIONAMOS SOBRE A PERDA DUN SER QUERIDO

"Cada día, levantámonos lixeiramente diferentes, a persoa que fomos onte está morta", dixo o escritor estadounidense John Updike. "Por que terlle medo á morte, se esta a visítanos todo o tempo?", preguntouse.

O político Charles de Gaulle tamén tentou restarlle dramatismo a ese momento: "O que pensamos da morte só ten importancia polo que a morte fainos pensar da vida".

Aínda así, a mortalidade séguenos petrificando. Non só a propia senón, e sobre todo, a dos nosos seres queridos. Atérranos a perspectiva de perder ás persoas que amamos. E se un adulto non logra lidar ben coa idea da morte, como pode enfrontar un neno unha perda de tal magnitude?

Nese sentido, o libro "Chora, corazón, pero nunca te rompas", é unha auténtica xoia que servirá para axudarlle aos máis pequenos a comprender a morte. É do escritor danés de contos infantís Glenn Ringtved, e conta con magníficos debuxos da ilustradora Charlotte Pardi.

Quen coñece a este escritor saberá que se caracteriza polas súas historias travesas, pero este conto é moi especial porque xurdiu da súa propia experiencia. De feito, é o intento do escritor de explicarlles aos seus fillos pequenos a inevitable e próxima morte da súa avoa, debido a un cancro inoperable. O escritor lembra que nun momento, a anciá díxolle aos nenos que o corazón chora, pero nunca rompe, esa foi a maneira que atopou para asegurarlles de que despois da profunda tristeza pola perda, a vida continuaría.

Unha visita inesperada

A historia comeza nunha pequena e acolledora casa, onde viven catro nenos coa súa avoa. Un día reciben unha visita inesperada, é a Morte quen toca á súa porta. Con todo, como non quería asustar aos nenos, deixou a súa guadaña fóra. E ese xesto inesperado dun personaxe que adoitamos considerar macabro desvélanos de súpeto unha tenrura que non coñeciamos.

Cando a Morte entra, senta á mesa da cociña. Todos saben quen é, e tamén son conscientes de que non poden facer nada. Só o máis pequeno dos nenos, Leah, atrévese a mirala directamente aos ollos.

Sen dúbida, o que fai que este libro sexa particularmente conmovedor son as imaxes, que mostran a unha Morte abatida, coma se executase a súa misión cun nó na garganta. Así, aos poucos, o escritor esfórzase porque vaiamos cambiando a nosa imaxe da perda. Desta forma tamén tenta que os nenos asuman ese incómodo "invitado" de maneira máis natural.

"No silencio, os nenos podían escoitar a respiración da súa avoa, os mesmos respiros entrecortados da persoa que se atopaba ao seu lado na mesa. Sabían que a Morte viñera a por ela e que non había moito tempo".

Para deter o inevitable, os nenos idean un plan. Como cren que a Morte só traballa pola noite, deciden encher continuamente a súa cunca de café ata que chegue o amencer, momento no que tería que irse sen a súa avoa. Neste punto o escritor volve dar outra volta de porca e desvélanos a faceta máis humana e ata normal da morte, de certa forma déixanos entrever que, á súa forma, tamén é unha oda á vida. O seu obxectivo, unha vez máis, é restarlle dramatismo a eses duros momentos e transmitirlle aos nenos a idea de que se trata dun proceso natural.

Pero a morte finalmente tapa a cunca coa súa huesuda man para indicar que chegou o temido momento. Entón Leah tómalle a man entre as súas e suplícalle que non leve á súa querida avoa. "Por que ten que morrer a avoa?", pregúntalle.

Entón descóbrese a faceta máis comprensiva da Morte, quen decide responderlle a Leah contándolle unha historia, coa esperanza de que entenda por que a súa misión é natural e necesaria.

Fálalles de dous irmáns chamados Dor e Pena, que vivían nun val sombrío e pasaban os seus días "lenta e pesadamente" porque nunca miraban cara arriba e non se atrevían a ver máis aló das sombras na cima dos outeiros.

Con todo, máis aló desas sombras, explícalle a Morte aos nenos, vivían dúas irmás, Alegría e Pracer. ambas transcorrían os seus días alegremente, pero tiñan a sensación de que algo lles faltaba e non lograban gozar plenamente da súa felicidade.

De súpeto, Leah albisca o final da historia: os dous mozos atopan ás dúas mozas e namóranse. Forman dúas parellas perfectamente equilibradas: a tristeza e a alegría, a dor e do pracer.

A Morte explícalles que a ela sucédelle o mesmo coa vida. De que valería vivir se non existise a morte? Quen ía gozar do sol se nunca chovía? Quen ía estrañar o día se non existise a noite?

Cando a morte finalmente levántase da mesa, o neno máis pequeno tenta detela pero o seu irmán maior disuádelle.

Minutos máis tarde, os nenos escoitan no piso superior o son dunha xanela que se abre e unha voz que rumorea: "Voa, alma. Voa, voa lonxe".

Soben as escaleiras correndo e descobren que a súa avoa morreu. Nas ilustracións percíbese que é un momento de gran tristeza pero tamén de moita calma. Apréciase que unha suave brisa entra polas xanelas e move as cortinas.

Entón a Morte dilles: "Chora, corazón, pero nunca te rompas. Deixa que as túas bágoas de dor e tristeza axuden a comezar unha nova vida". Logo desaparece.

Agora, sempre que os nenos abran unha xanela, pensarán na súa avoa. E cando a brisa acaríñelles os seus rostros, case poderán sentir o seu tacto. Porque a morte non nos rouba aos seres amados, senón que os inmortaliza no noso recordo.

FONTE: Jennifer Delgado de Brain Pickings