Todos somos iguales todos somos diferentes
Inclusión, comprensión, evitar discriminacións,
Valdo sentíase atrapado. El víase como un neno normal, cunha chea de ganas de aprender cousas, xogar e divertirse. Pero nada lle saía como quería: ao seu redor todos parecían non entender o que dicía, por moi alto que gritase ou por moitos xestos ou espaventos que tentase. E aínda por riba, nin sequera o seu propio corpo obedecíalle: ás veces trataba de falar e só producía ruídos, ou quería coller algo e as súas mans tirábano ao chan, ou mesmo ao abrazar á súa nai terminaba dándolle un empurrón. Ás veces, mesmo, nin sequera podía pensar con claridade.
Aquilo facíalle sentir moita rabia e impotencia, e moitos na súa contorna, pensando que era un mozo perigoso e agresivo, deixábanlle de lado ou lle miraban con indiferenza. E cando isto pasaba, e Valdo sentíase triste, pensaba para si mesmo: "habería que velos a eles no meu lugar...".
Un día, Valdo coñeceu a Alicia, unha persoa especial e marabillosa. Parecía ser a única que entendía o seu sufrimento, e con moitísima paciencia dedicou horas e horas a ensinalo a manexar as súas descontroladas mans, a fabricar as súas propias palabras, e mesmo a domar os seus salvaxes pensamentos. E cando, tras moito tempo e agarimo, estivo preparado, Alicia fíxolle ver o gran misterio.
Só necesitou un par de fotografías, dabondo coñecidas polo propio Valdo; pero entón, moito mellor preparado para entender, deuse conta: Valdo e Alicia eran un neno e unha moza como todos os demais, atrapados polas deficiencias dos seus corpos.
E agora, grazas a ela, as portas do cárcere estaban a abrirse.
AUTOR: pedro Pablo Sacristán
Ningún comentario:
Publicar un comentario