discapacidademotora.blogspot.com: febreiro 2020

10 LECCIÓNS QUE NOS DEIXA "O PRINCIPIÑO"

Entrada anterior: O PRINCIPIÑO: USO EN FORMACIÓN CIDADÁ E PENSAMENTO CRÍTICO

O Principiño é a clase de novela que todos deberiamos ler ao empezar o ano, ou en calquera outro momento significativo, para volver reformularnos todo o que criamos ter tan seguro. Cando nos facemos adultos, perdemos a pasos axigantados o sorpresivo e súbito da nenez; a visión sesgada do adulto sempre pretende que o neno creza antes de tempo. O Principiño lémbranos o esencial da vida, sen castigos nin prohibicións.

Repasaremos 10 leccións que nos deixa esta novela e que traballaremos co noso alumnado:

1. O Principiño é unha oda ás relacións humanas estreitas. Debemos aprender que a amizade, ou o amor, susténtanse directamente nas accións que levamos a cabo para mantelas sas.

2. A procura da esencia das persoas é o que nos devolve á realidade. De nada serve valorar o material se non se sabe ter en conta o intanxible que é capaz de achegar o ser humano.

3. É importante atender aos signos, e aprender a interpretalos. A miúdo, a magnitude dos sentimentos e as emocións é demasiado grande para que podamos abarcalos con palabras.

4. En ocasións é complicado que un adulto expóñase ao perigo que supón mostrar as súas emocións. Edúcannos na arte de ocultalas, e acabamos perdendo a capacidade para xestionalas de forma natural.

5. A humildade é un dos valores que perdemos ao facernos maiores. En ocasións, cegámonos tanto co noso día a día, que o antropocentrismo apodérase do noso pensamento; impedindo que entendamos o mundo na súa globalidade.

6. No mundo ultra competitivo no que vivimos, é fácil caer no erro de esixir e xulgar a todos por igual. A empatía é un valor importante para saber manter as relacións humanas.

7. Divírteche. Esquece en ocasións a rectitude da adultez, e volve gozar con cousas que en principio só permíteselles aos nenos. Todos conservamos parte do que fomos, e debemos cultivalo a diario para non perdelo.

8. O mundo empúxanos a proxectarnos socialmente a través do que posuímos, ou o que logramos a nivel profesional. O Raposo explícalle ao Principiño que nada do que teñas ten verdadeiro valor transcendental, porque a esencia de cada un, non pode verse cos ollos.

9. A nosa zona de confort pode ser tediosa, e irritante en ocasións, pero a miúdo loitamos por mantela porque é o que coñecemos. O Principiño anímanos a dar un salto fóra dela e tentar lograr aquilo que nos faga felices.

10. A perseveranza é a peza crave do éxito. Ensínannos a ser funcionais, polo que, se algo non sae ben, debes buscar outra cousa na que destaques. Non sempre saen ben as cousas á primeira, de modo que será mellor volver tentalo antes de darte por vencido.

FONTE: Academia Play

Todas as ilustraciones empregadas nesta publicación pertencen ao artista Kim Min Ji.

O PRINCIPIÑO: USO EN FORMACIÓN CIDADÁ E PENSAMENTO CRÍTICO

Non é descoñecido que “O Principiño” de Antoine De Saint- Exupéry leva máis de setenta anos impactando aos seus lectores, pola candidez e doce inocencia con que, aparentemente, o protagonista aprende sobre os personaxes que atopa na súa viaxe. O verdadeiro educador é xustamente este personaxe; un neno de figura fráxil que porta unha forza, convicción e intelixencia que permite que nos ensine valores humanos fundamentais na formación cidadá. Ensina o rol protagónico que ten a infancia e a capacidade que nenos e nenas teñen para opinar e cuestionar ao mundo adulto en prol de corrixir decisións con egoístas fundamentos. É un texto que anima a pensar e debater.

O principiño.PDF

El principito. ADAPTACIÓN A LECTURA FÁCIL. ONCE. PDF

O libro é curto, e aínda que pode ser complexo nunha primeira lectura para nenos e nenas de menos idade, a súa lectura pode ser facilitada ao contala por partes, sobre todo, nos primeiros anos de escolaridade ou mesmo en educación infantil.

Unha idea é traballar algúns capítulos desde obras con monicreques por exemplo, ou ben, mediante apoio de recursos dixitais como o seguinte vídeo.

A obra, mostra o valor da empatía e responsabilidade social; estes valores requiren ser potenciados transversalmente en todo nivel de escolaridade; diso depende que non perdamos o sentido humano imprescindible na educación para lograr unha efectiva formación cidadá onde se instale a cooperación, a comunicación e o diálogo. Por exemplo, para niveis de secundaria, podemos utilizar o seu encontro co faroleiro; alí mostra unha análise sobre o sentido de responsabilidade social. Pódense utilizar diferentes apoios a este respecto; como por exemplo, o do sociólogo polaco Z. Bauman, falecido aos 91 anos o ano 2017. Este autor deixounos unha serie de reflexións asociadas a varias das ideas do Principiño; por exemplo, na súa obra “Modernidade Líquida”, alude á mesma análise sobre o uso do tempo, sobre o sentido de comunidade, sobre o fin de ser persoas; sobre o egoísmo. Un bo recurso para reforzar esta aprendizaxe. Por tanto, a alianza entre a obra De Saint Exupéry e a filosofía, é outra oportunidade para aproveitar este recurso no currículo, non só para a implementación de valores senón tamén, sobre o uso de pensamento crítico.

FONTE: Adaptación de Paulina Soto Muñoz. Tiching

Seguinte entrada:10 LECCIÓNS QUE NOS DEIXA "O PRINCIPIÑO"

SÍNDROME DE WILLIANS BEULER. DICCIONARIO

O termo síndrome provén da palabra grega syndrome, que significa simultaneidade. Xeralmente, defínese como un estado patolóxico asociado a unha serie de síntomas simultáneos, con orixe coñecida ou non, pero sen coñecemento das posibles causas que o orixinan. Ademais, en comparación coa enfermidade, unha síndrome non se pode curar. Pola súa banda, a Real Academia Española (RAE), defíneo como un conxunto de síntomas característicos dunha enfermidade ou un estado determinado.

Que é a Síndrome de Williams?
A Síndrome de Williams – Beuren ( SW) foi descuberto en 1961. De baixa prevalencia. Desde o punto de vista xenético, atopouse unha microdeleción (perda dun fragmento) no brazo longo do cromosoma 7 (rexión 7 q11-23). Con todo, aínda queda moito por descubrir xa que ata o de agora atoparon diversos xenes implicados dentro da rexión 7 q11-13, como o ELN e NCF1 (relacionados con problemas cardiovasculares), o CYLN2 e GTF2I (relacionados coas dificultades cognitivas, conductuales e hiperacusia), entre outros.

Características da Síndrome de Williams
A Síndrome de Williams presenta un fenotipo característico. Por exemplo, estreiteza bifrontal, surco nasolabial longo, nariz curto e boca ampla con beizos grosos. Con frecuencia, dise que teñen trazos faciais similares a un “duendecillo”. De igual maneira, a maioría presenta un atraso no desenvolvemento psicomotor e limitacións cognitivas. Nalgúns casos, obsérvanse enfermidades asociadas como a estenosis pulmonar, cardiopatías e hiperacusia. En canto ao último, viuse, en neuroimaxe, que o córtex temporal auditivo ten un maior tamaño, especificamente o xiro temporal superior.

A Síndrome de Williams e a área motriz
Na área motriz, as dificultades afectan a aspectos visoperceptuais e visoconstructivos. Con todo, teñen unha boa capacidade visual, xa que recoñecen, discriminan e lembran caras. Aquilo é posible posto que, o sistema visual procesa os diferentes aspectos do estímulo por vías separadas. É dicir, os elementos espaciais pasan pola vía dorsal ( lóbulo parietal superior), mentres que as características propias do que se observa diríxense á vía ventral ( lóbulo temporal inferior).

A Síndrome de Williams e a linguaxe
En canto á linguaxe, móstranse máis competentes no compoñente expresivo que no comprensivo. Por iso, son capaces de formar frases gramaticalmente correctas, pero cun contido superficial ou fóra de contexto. Frecuentemente, móstranse hábiles en tarefas relacionadas coa teoría da mente.

Outro elemento sumamente característico, é a conduta amigable e desinhibida con adultos, pero unha pobre relación con iguais. Algunhas investigacións mencionan, que esta particularidade débese a unha menor activación da amígdala esquerda.

Débese agregar que, algunhas estruturas cerebrais atópanse relativamente preservadas, como a rexión frontotemporal. Pola contra, o volume encefálico é menor en áreas parietais e occipitales; o tálamo, os núcleos lenticulares e o tronco cerebral parecen ser os máis afectados. Ademais, atopáronse diferenzas significativas entre a cantidade de substancia branca e gris do encéfalo, sendo a primeira desproporcionada e reducida. Este feito, faise notar no 40% dos pacientes, xa que presentan unha diminución do volume cerebral.

A Síndrome de Williams e as estruturas e conexións cerebrais
En definitiva, as persoas coa Síndrome de Williams presentan conexións e estruturas cerebrais distintas ás dos demáis.
As súas particularidades, ocasionan síntomas observables, como a ansiedade, a distractibilidad, a tendencia para ser extremadamente amigables, enfermidades comórbidas, etc. Pero, en realidade tamén son capaces de adquirir información, aínda que sexa de maneira lenta. Tendo en conta que, non todas as estruturas cerebrais están danadas, os pacientes poden aprender a partir dun maior número de repeticións e cun maior tempo de espera. Por iso, é convinte planificar programas de estimulación cognitiva, baseada na planificación e organización da información, así como potenciar a relación da aprendizaxe coa música xa que teñen boas habilidades musicais.

FONTE: isep Instituto Superior de Estudios Psicológicos