- Ven xogar conmigo propúxolle o principiño. Estou tan
triste...
- Non podo xogar contigo dixo o raposo. Non estou
domesticado..
PRINCIPITO Y EL ZORRO. VÍDEO.
O esencial é invisible aos ollos....
- Ven xogar conmigo propúxolle o principiño. Estou tan
triste...
- Non podo xogar contigo dixo o raposo. Non estou
domesticado..
- Ven xogar conmigo propúxolle o principiño. Estou tan
triste...
- Non podo xogar contigo dixo o raposo. Non estou
domesticado..
LECTURAS: UN CUMPLEANOS.
De 6 a 8 años
FONTE: Fundación Sánchez Ruipérez
AUTORA e ILUSTRADORA: Doris Meissner-Johannknecht
LECTURAS: OS MEUS PES SON A MIÑA CADEIRA DE RODAS
Margit, a nena protagonista, ten unha discapacidade física e vai en cadeira de rodas. Un día decide que quere ir soa ao supermercado. Durante o traxecto descobre que superar o reto non é tan fácil como supoñía e dáse conta de que, aínda que é capaz de facer moitas cousas, de cando en vez necesita axuda, como todo o mundo!.
Unha historia cotiá cun interesante e adecuado mensaxe implícita: que as diferenzas creadas por situacións de discapacidade non impiden compartir afeccións e facer amigos de verdade.
AUTOR: Franz-Joseph Huainigg
EDITORIAL: La Puerta del Libro
FUENTE: CANAL LECTOR
FUENTE: CANAL LECTOR
LECTURAS: ANDREA, UNHA MIRADA DE LEDICIA AO SÍNDROME DE DOWN
Andrea Down
Andrea é, como Charlie, unha moza con síndrome de Down "que mira o mundo desde un punto de vista diferente". "É rotundamente feliz, non pode concibir a vida con amargura", asegura o seu creador. Este personaxe é o protagonista dunhas tiras publicadas na internet, tiras "webcómicas", que en tres viñetas transmiten ideas sinxelas sobre as que reflexionar.
O personaxe de Andrea está baseado nunha persoa real, a irmá do autor das tiras, que pretende "achegar o seu granciño de area á integración das persoas con síndrome de Down". Con este fin, xa se publicaron máis dun centenar de tiras con outras tantas situacións sobre as que meditar pero, sobre todo, das que aprender. Todas se recompilan no cómic 'Xeado de ovos fritos', que inclúe 16 tiras inéditas.
FONTE: Consumer
LECTURAS: ANDREA, UNHA MIRADA DE LEDICIA AO SÍNDROME DE DOWN
Andrea Down
Andrea é, como Charlie, unha moza con síndrome de Down "que mira o mundo desde un punto de vista diferente". "É rotundamente feliz, non pode concibir a vida con amargura", asegura o seu creador. Este personaxe é o protagonista dunhas tiras publicadas na internet, tiras "webcómicas", que en tres viñetas transmiten ideas sinxelas sobre as que reflexionar.
O personaxe de Andrea está baseado nunha persoa real, a irmá do autor das tiras, que pretende "achegar o seu granciño de area á integración das persoas con síndrome de Down". Con este fin, xa se publicaron máis dun centenar de tiras con outras tantas situacións sobre as que meditar pero, sobre todo, das que aprender. Todas se recompilan no cómic 'Xeado de ovos fritos', que inclúe 16 tiras inéditas.
FONTE: Consumer
LECTURAS: SILVINA BAILARINA (Down)
Silvina bailarina
Como o seu nome, Silvina é unha nena fóra do común. Pero non porque teña síndrome de Down, senón porque lle encanta bailar, a pesar de que os seus músculos están sempre relaxados. Por iso baila moito para mellorar e fortalecer a súa complexión. O esforzo non lle importa. "Aínda que aprenden un pouco máis amodo, eles, igual que todos nós, rin, choran, crecen e soñan, igual que ti", lembra este conto.
Non só quere bailar, senón que quere ser profesora de danza. Desexa axudar a outras persoas como ela a superar os seus medos e gozar do que lles gusta. Agora axuda a Pati, unha compañeira de danza que tamén ten síndrome de Down. Silvina inventa pasos para as dúas. Ela é o seu mellor amiga e soña con que un día poidan bailar xuntas sobre un escenario.
FONTE: Cuentos que contagian ilusión. Fundación ONCE
LECTURAS: SUPER CHAR, O HEROE QUE DEFENDE ÁS PERSOAS CON DISCAPACIDADE
Charlie é un mozo de 17 anos con síndrome de Down e o protagonista do primeiro cómic para que mozos como el coñezan e defendan os seus dereitos.
Down España lanzouno para "reflectir situacións onde a voz e os dereitos dos mozos con esta discapacidade intelectual non son tidos en conta". Por iso Charlie é "Super Char", un heroe que "expón solucións e exemplos" para que as persoas con síndrome de Down saiban como responder ante posibles vulneracións dos seus dereitos.
A particularidade do cómic é que estas situacións foron explicadas polas propias persoas con discapacidade, polo que reflicte feitos reais e cotiáns, aos que as persoas afectadas non sempre saben como responder. Estas relaciónanse á súa vez coa Convención de Dereitos das Persoas con Discapacidade, para que estes coñézanse e deféndanse.
O
texto está adaptado a lectura fácil. Para iso, contou coas propias persoas con
síndrome de Down, que asesoraron na adaptación do cómic. O mellor de todo é que
este cómic, titulado Os aniversarios de Claudia, é o primeiro dunha colección,
o que axudará a normalizar a particularidade do seu protagonista e
aproveitarase para contribuír a fomentar a autoestima dos lectores.
'Os
aniversarios de Claudia'.
FONTES: Síndrome de Down. ONCE.
LECTURAS: ISA ASTRONAUTA (PC)
Isa é unha nena con parálise cerebral vai ao cole, como todos os días, a súa nai achégaa á parada do bus e vemos como se desenvolve o seu atarefado día, a subida ao bus desde a rampla, o baloncesto en cadeira de rodas, a comunicación coa tablet de iconos... Pero toda esta rutina cambia co agasallo que o seu irmán Iván faille: un papagaio parlanchín.
Con el Isa vólvese máis comunicativa, dinámica e audaz e xa nunca se separará do loriño Don Aurelio.
FONTE: AUTORA: Mª Reyes Guijarro
LECTURAS: PATO, MUERTE Y TULIPÁN (morte)
"Pato, morte e tulipán": Unha conmovedora reflexión ilustrada sobre o ciclo da vida
Espectacular libro que afronta a outra parte da vida que é a morte, esa parte tabú que aos adultos cústanos trasladar aos nenos. SENSIBILIDADE EXQUISITA, cunhas ilustracións moi acordes con dita sensibilidade. É un libro para nenos pero que os adultos apreciamos pola súa serenidade e emoción.
Desde hacía tiempo el pato notaba algo extraño.
- ¿Quién eres? ¿Por qué me sigues tan de cerca y sin hacer ruido?
La muerte le contestó:
-Me alegro de que por fin me hayas visto. Soy la muerte.
El pato se asustó. Quién no lo habría hecho.
-¿Ya vienes a buscarme?
-He estado cerca de ti desde el día en que naciste… por si acaso.
La muerte le sonrió con dulzura. Si no se tenía en cuenta quién era, hasta resultaba simpática.
Con gran economía de palabras e ilustracións minimalistas pero moi expresivas, Erlbruch (ilustrador) transmite a camaradería que se desenvolve entre ambos os personaxes.
De feito, en certo punto o pato convida á morte para bañarse xunto a el nun estanque, ao saír, a morte sinte frío e o pato ofrécese para quentala. La muerte pensó que nunca nadie se había ofrecido a hacer algo así por ella.
Ao día seguinte, o pato espertou feliz por non morrer. A partir dese momento establece unha relación moi especial coa morte, e aparecen preguntas transcendentais que todos nos fixemos nalgunha ocasión.
Con todo, coa chegada do outono, un bo día o pato comezou a sentir frío. Pediulle á morte que lle quentase un pouco, como el fixera con ela.
La nieve caía. Los copos eran tan finos que se quedaban suspendidos en el aire.
Algo había ocurrido. La muerte miró al pato.
Había dejado de respirar. Se había quedado muy quieto.
Lo acarició para colocar un par de plumas ligeramente alborotadas, lo cogió en brazos y se lo llevó al gran río.
Cuando le perdió de vista, la muerte incluso se sintió un poco triste. Pero así era la vida.
Ao final do libro vese á morte acompañando a outros animais, un sutil recordatorio de que o río da vida non se detén. E precisamente por iso, debemos aproveitar cada segundo, aquí e agora.
Non esquezamos que a morte existe para que valoremos a vida.
FONTE: Jennifer Delgado
LECTURAS DIFERENTES: XOGA CON PAPEL. PSICOMOTRICIDADE FINA
É por iso que pensamos recomendarvos dous libros diferentes, divertidísimos e moi entretidos onde os nenos pasan horas entretidos sen darse conta que están a traballar! Primeiro recomendámosvos Xoga con Papel onde se inclúe unha infinidade de xogos feitos con papel. Tamén recomendamos DC Superheroes Origami, onde a papiroflexa permíteche crear uns personaxes incribles cos que poder pasar momentos divertidos e xogar con eles e inventar unha infinidade de historias.
FONTE: Boolino
LECTURAS: CAMINO CON DOUS BASTÓNS
Camino con dos bastones FONTE: Mundo escolar
 O meu nome é Sara, teño sete anos e son un pouco diferente ao resto dos nenos; case se podería dicir que camiño a catro patas: dous son as miñas pernas e as outras dúas, os bastóns. Ás veces pecho os ollos e imaxino que son un can ou un gato, pois eles si que andan, de verdade, a catro patas. Ou un canguro, porque apoiada nos bastóns podo saltar ao seu xeito. En realidade, o que teño é unha discapacidad física, non podo facer algunhas cousas: correr, subirme ás árbores......, pero si outras moitas.Algunhas persoas míranme cando vou pola rúa, sobre todo os nenos e os anciáns, que adoitan preguntarme que é o que me pasou. Estou cansada de contar que cando era moi pequena tiven unha enfermidade e que por iso agora camiño con dous muletas. Así que moitas veces invéntome as respostas: - Atropeloume un patinete. - Ensaio para carnaval, este será o meu próximo disfraz. Cando contesto esas cousas, quédaseme mirando incrédulos, e márchanse sen dicir nada. No colexio todos pórtanse moi ben comigo axúdanme a poñer o mandilón, e si non teño ganas de baixar ao recreo porque está chovendo, déixanme xogar na clase xunto a unha ou dúas compañeiras, coa condición de que non alborotemos demasiado. Cando me operaron da perna, case todos os de clase viñeron verme ao hospital, e trouxéronme unha chea de agasallos: peluches, golosinas, libros de contos, colonia de violetas, que cheira tan ben. Ademais, tiven a visita da profe; ela regaloume un estuche de cartón onde viñan moitas follas de cores, e unha caixa de lápices vermellos, verdes, azuis e negros para que puidese escribir cartas aos amigos, pero en realidade useinos para debuxar zapatos. Gústanme moito os zapatos, sobre todo os de tacón, como os da miña nai, máis dunha vez caínme por subirme neles. Diana, a miña canciña, tamén lle gusta xogar con zapatos. Con frecuencia temos que quitarllos da boca porque os anda mordisqueando. O outro día enfadeime moito con ela por comerse un dos meus contos favoritos. Trataba dunhas botas voadoras que vivían no escaparate dunha tenda. Cando os nenos ían probalas escapaban correndo. Así que, farto de tanta burla, o dono do comercio botounas da tenda e desde entón andan por aí xogando ao fútbol cos mozos. Os médicos só me deixan usar botas para que os meus pés vaian suxeitos e non se torzan. Teño dous pares, unhas negras de inverno e outras brancas para o verán ¡Chulísimas! Cando mas quito, déixoas ben gardadas na zapateira para que Diana non as morda; e porque teño medo de que se escapen, como as do conto. A min gustaríame xogar ao fútbol, como esas botas voadoras, pero como camiño con dous bastóns, non podo. O meu equipo favorito é o Sporting. Na habitación teño posters coas firmas dos xogadores, un banderín, chaveiros e insignias e ata unha manta co escudo. As amigas atopan un pouco raro que a unha moza coma min gústelle o fútbol, pero pásomo moi ben cos meus irmáns e o meu pai vendo os partidos pola tele e gritando Gooooool! Goooool! Goooool! cando o meu equipo gaña. Tamén son moi presumida, como case todas as nenas. Estou moi contenta porque pronto será o meu aniversario, virá a avoíña de lonxe e traerame un vestido amarelo, que ten bordados aos sete enaniños. Coma se eu fose Brancaneves...Teño ganas de que chegue o día para estrealo, poñereime a xogo un lazo amarelo no pelo e pintareime as uñas.
Aínda que sei que son maior, aínda durmo cun osiño de peluche. Mamá di que teño moitos mimos e que non son diferente ao resto dos nenos polo feito de camiñar con dous bastóns. Pero para algunhas cousas eu creo que a discapacidade si me fai ser diferente, teño os meus inconvenientes, por exemplo, cando chove e o chan está mollado, máis dunha vez caínme. Os maiores deberían facer chans que non escorreguen.
Mama rífame porque como pouco, e porque non me gustan as verduras. - Para chegar a correr tanto como os outros nenos tes que comer moitas verduras ... insísteme. - Que pesadez! Gustaríame poder correr e comer máis, pero é que non teño fame. Así que un día, mamá levoume ao médico para que me dese unhas pastillas que me abrisen o apetito. E comecei a tomalas.... - Están ricas! riquísimas! ... oíume dicir nunha ocasión mentres ela facía as camas nun dos dormitorios. Como a miña voz saía da cociña, pensou que eu estaba comendo uvas que había no fruteiro. - Estas pastillas están ricas!, riquísimas! ?oíu dicir por segunda vez. - Eh? -pensou? ...-As pastillas? e entrou correndo na cociña. Xa non quedaba case ningunha no frasco. Asustouse moito e colléndome no pescozo, levoume ao médico de urxencias. - Pobre mamá!... pensou que as pastillas ían facerme dano no estómago, pero non foi así. De feito, desde entón comecei a comer todo o que me poñen no prato, a non ser as lentellas. Por algo se di: «lentellas, se non as queres déixas». Aínda que mamá, sempre di que teñen moito ferro e que por iso dan tanta forza, Ás veces, fai con elas puré, e bueno!, así están ricas, a verdade. Tres días á semana, vou polas tardes a ximnasia e á piscina; é bo para as miñas pernas. Pásomo moi ben, con outros nenos discapacitados, algúns teñen que facer exercizos para as súas costas, outros para un brazo..., e hainos que como eu camiñan cun ou dous bastóns. Con estes boto carreiras, a ver quen chega antes. Ten razón mamá, desde que como mellor, algunhas veces gaño. O que me resulta máis difícil é subir escaleiras. Vou amodo, aos poucos e cando chega o verán, coa calor e o esforzo, cáeme a suor pola fronte, pero non me importa pois aínda que máis lenta que os outros pícaros, chego igual a todos os sitios. O das escaleiras é outra cousa que os maiores fan mal: póñenas por todas partes, nunca pensan en nós, os que camiñamos con dous bastóns. Seica a cidade non é para todos? Pero ser diferente non pensedes que é tan malo. Os meus bastóns, por exemplo, ademais de axudarme a camiñar, sérvenme tamén para xogar. Con eles imaxínome que vou esquiando polas beirarrúas. Outras veces convértense nos paus dun tambor para facer música. Outras veces fago de malabarista principal do circo, tirando os meus bastóns de cores ao alto e volvendo recollelos, logo de facer bonitas figuras no ar. Aínda que o que máis sorprende aos meus amigos é que poida utilizalos como remos dunha canoa e remar e remar moi lonxe, mar dentro, axitando os brazos dicindo: - Adeus! Adeus!Adeeeuuuus! E é que estes dous bastóns son os meus xoguetes favoritos.
FONTE E AUTORA: Ana G. Gago
|
SÍNDROME DE KABUKI. Diccionario.
A síndrome de Kabuki (SK) é unha enfermidade caracterizada por anomalías conxénitas múltiples como trazos faciais típicos, anomalías esqueléticas, discapacidade intelectual entre leve e moderada e déficit de crecemento postnatal.
O SK foi descrito inicialmente en Xapón, e foi observado en todos os grupos étnicos.
O SK presenta un espectro clínico amplo e variable.
Os trazos craneofaciales inclúen:
- fisuras palpebrais (é a abertura natural que existe entre os párpados e que lle da a súa forma característica ao ollo. Grazas á fisura palpebral podemos abrir e pechar os ollos) alongadas ;
- cellas arqueadas e espesas pero no seu terzo lateral escasamente poboadas ou con zonas baleiras;
- columela (porción máis anterior e caudal do septum nasal, que separa a entrada do nariz en dous vestíbulos nasais paralelos) curta coa punta nasal plana;
- orellas grandes, prominentes;
- beizo leporino/padal hendido ou padal oxival;
- anomalías dentais.
- Se a estatura é normal ao nacer, os neonatos presentan pronto un atraso no crecemento de gravidade variable.
- A microcefalia non é constante.
As anomalías músculo-esqueléticas inclúen:
- braquidactilia (malformación xenética que causa dedos desproporcionadamente curtos tanto en mans como en pés) do 5º dedo,
- braquimesofalanxia (Cortedade anormal da 2ª falanxe dos dedos),
- clinodactilia (condición conxénita bastante común que provoca a curvatura dun dedo da man ou do pé, usualmente do meñique hacia cara ao anular) 5º dedo,
- anomalías da columna vertebral, e
- hipermovilidad e dislocacións articulares.
Outro signo importante do SK son as anomalías dos dermatoglifos (grabado na pel) con persistencia do almohadillado fetal dos dedos.
Case todos os pacientes teñen un déficit intelectual entre leve e moderado e poden presentar manifestacións neurolóxicas como hipotonía ou convulsións. É frecuente un atraso do desenvolvemento global. A perda de audición é frecuente e pode ter unha causa neurosensorial ou ser consecuencia dunha otitis media crónica debida a malformación craneofacial ou a susceptibilidade ás infeccións.
Son frecuentes os defectos conxénitos do corazón como as lesións obstructivas ao lado esquerdo ou os defectos septales. As anomalías renais e do conduto urinario son menos frecuentes pero están presentes en aproximadamente un 25% dos pacientes con SK. Nas nenas, a telarquia (inicio do desenvolvemento da mama) prematura pode ocorrer, pero non require tratamento a menos que existan outros signos de puberdade prematura.
LECTURAS: A LUZ QUE NON PODES VER. D. SENSORIAL (visual)
LECTURAS: CONTOS SOBRE DISCAPACIDADE: LA PUERTA DE LOS SUEÑOS
Estes son os títulos dos contos que atoparedes neste PDF
- Conocidos alienígenas "El borde de la acera había sido alisado y en el suelo estaba pintado con gruesos trazos amarillos el símbolo de una silla de ruedas. Gerardo Pozo sabía que no debía apartar allí, pero a la vista no había ningún discapacitado y el siguiente aparcamiento estaba a una cincuentena de metros. No hizo más cábalas ni necesitó de más argumentos: lo hacía todo el mundo. Lo había hecho él decenas de veces. Y niunca, ni a él ni a nadie que él supiera, le habían llamado la atención..........."
- La mano de luz
- Las pupilas de Clara
- El momento perfecto
- El muchacho que saluda a las cigüeñas
- Tourmalet, tres mil piezas
- El viaje a Edén
- Chirlo bueno
- El país de la eterna felicidad
- Mañana es el día
- El transportista
LECTURAS: A PARÁLISE CEREBRAL DE AMADOR. AMADOR ACTOR (PC)
Amador ten unha ferida no cerebro, por iso cústalle moverse ou manterse en pé. Esa é a razón de que pase moito tempo sentado. Aínda así, prepárase para ser actor. Aínda que lle custa falar, ensaia para recitar o seu papel sen problemas. E é que "eu levo o escenario no sangue!", exclama.
A obra na que participa representarase no colexio. Tocoulle ser o Principiño, un personaxe difícil. Pero Amador conta co apoio dos seus pais e do seu primo Nacho, que lle lembra de maneira constante que é o mellor actor. "El mírame cos ollos do corazón, que é o único co que se poden ver as cousas verdadeiras", recoñece.
LECTURAS: A ESPINA BÍFIDA CONTADA POR NACHO. NACHO TENISTA.
Imagen: Fundación ONCE, NACHO PISTA TENISTA
"Nacho naceu con espiña bífida e non pode mover ben as pernas, por iso usa uns bastóns para camiñar". Así se presenta a este pequeno tenista afectado por unha malformación que afecta á columna vertebral e á medula espinal. El mesmo conta como antes de cada partido dialoga con "Colum", a súa columna, para que non lle falle durante o xogo, a pesar de que compita contra o rival máis forte.
Este conto forma parte dunha colección de seis narracións, iniciativa da Fundación ONCE, que son accesibles en papel e en formato dixital, como audiolibro, para garantir o acceso a todas as persoas. As voces da narradora e do protagonista son diferentes para que os oíntes distingan a cada un.
Este conto forma parte dunha colección de seis narracións, iniciativa da Fundación ONCE, que son accesibles en papel e en formato dixital, como audiolibro, para garantir o acceso a todas as persoas. As voces da narradora e do protagonista son diferentes para que os oíntes distingan a cada un.
FONTE: Eroski-consumer
LECTURAS: LAURA Y COMPAÑÍA. ELI ES CIEGA.
El primer día de clases es un día lleno de novedades: aula nueva, profesores nuevos y nuevos compañeros. Y es exactamente lo que pasa en el colegio de Laura, que llega una chica nueva llamada Elisa, con una característica especial: es invidente. Es por eso que Laura y sus amigos la ayudarán a conocer el colegio. Ellos aprenderán que una discapacidad no limita a una persona, sino que la hace más receptiva a otros estímulos y Eli podrá integrarse plenamente al ayudar a sus nuevos amigos.
Entre 3 y 6 años
AUTORA: Carmina del Río
LECTURAS: MARAVILLAS. D. SENSORIAL (auditiva)
Estamos ante unha novela contada con imaxes e con palabras. Un libro marabilloso, que te transporta a outro mundo, a dúas vidas de dous nenos que teñen algo que contar e que teñen ganas de loitar por cambiar as súas vidas.
As ilustracións, o texto, os protagonistas, a superación...
Dúas historias paralelas que terminan por xuntarse, dúas loitas de dous nenos que tentan obter un obxectivo a pesar das súas dificultades pola súa xordeira....
De 9 a 14
AUTOR: Brian Selznick