PSICOMOTRICIDADE E MOTRICIDADE

LECTURAS: CAMINO CON DOUS BASTÓNS

Camino con dos bastones         FONTE: Mundo escolar
O meu nome é Sara, teño sete anos e son un pouco diferente ao resto dos nenos; case se podería dicir que camiño a catro patas: dous son as miñas pernas e as outras dúas, os bastóns. Ás veces pecho os ollos e imaxino que son un can ou un gato, pois eles si que andan, de verdade, a catro patas. Ou un canguro, porque apoiada nos bastóns podo saltar ao seu xeito. En realidade, o que teño é unha discapacidad física, non podo facer algunhas cousas: correr, subirme ás árbores......, pero si outras moitas.

Algunhas persoas míranme cando vou pola rúa, sobre todo os nenos e os anciáns, que adoitan preguntarme que é o que me pasou. Estou cansada de contar que cando era moi pequena tiven unha enfermidade e que por iso agora camiño con dous muletas. Así que moitas veces invéntome as respostas:

- Atropeloume un patinete.

- Ensaio para carnaval, este será o meu próximo disfraz.

Cando contesto esas cousas, quédaseme mirando incrédulos, e márchanse sen dicir nada.

No colexio todos pórtanse moi ben comigo axúdanme a poñer o mandilón, e si non teño ganas de baixar ao recreo porque está chovendo, déixanme xogar na clase xunto a unha ou dúas compañeiras, coa condición de que non alborotemos demasiado.

Cando me operaron da perna, case todos os de clase viñeron verme ao hospital, e trouxéronme unha chea de agasallos: peluches, golosinas, libros de contos, colonia de violetas, que cheira tan ben. Ademais, tiven a visita da profe; ela regaloume un estuche de cartón onde viñan moitas follas de cores, e unha caixa de lápices vermellos, verdes, azuis e negros para que puidese escribir cartas aos amigos, pero en realidade useinos para debuxar zapatos. Gústanme moito os zapatos, sobre todo os de tacón, como os da miña nai, máis dunha vez caínme por subirme neles.



Diana, a miña canciña, tamén lle gusta xogar con zapatos. Con frecuencia temos que quitarllos da boca porque os anda mordisqueando. O outro día enfadeime moito con ela por comerse un dos meus contos favoritos. Trataba dunhas botas voadoras que vivían no escaparate dunha tenda. Cando os nenos ían probalas escapaban correndo. Así que, farto de tanta burla, o dono do comercio botounas da tenda e desde entón andan por aí xogando ao fútbol cos mozos.

Os médicos só me deixan usar botas para que os meus pés vaian suxeitos e non se torzan. Teño dous pares, unhas negras de inverno e outras brancas para o verán ¡Chulísimas! Cando mas quito, déixoas ben gardadas na zapateira para que Diana non as morda; e porque teño medo de que se escapen, como as do conto.

A min gustaríame xogar ao fútbol, como esas botas voadoras, pero como camiño con dous bastóns, non podo. O meu equipo favorito é o Sporting. Na habitación teño posters coas firmas dos xogadores, un banderín, chaveiros e insignias e ata unha manta co escudo. As amigas atopan un pouco raro que a unha moza coma min gústelle o fútbol, pero pásomo moi ben cos meus irmáns e o meu pai vendo os partidos pola tele e gritando Gooooool! Goooool! Goooool! cando o meu equipo gaña.

Tamén son moi presumida, como case todas as nenas. Estou moi contenta porque pronto será o meu aniversario, virá a avoíña de lonxe e traerame un vestido amarelo, que ten bordados aos sete enaniños. Coma se eu fose Brancaneves...Teño ganas de que chegue o día para estrealo, poñereime a xogo un lazo amarelo no pelo e pintareime as uñas.
Aínda que sei que son maior, aínda durmo cun osiño de peluche. Mamá di que teño moitos mimos e que non son diferente ao resto dos nenos polo feito de camiñar con dous bastóns. Pero para algunhas cousas eu creo que a discapacidade si me fai ser diferente, teño os meus inconvenientes, por exemplo, cando chove e o chan está mollado, máis dunha vez caínme. Os maiores deberían facer chans que non escorreguen.

Mama rífame porque como pouco, e porque non me gustan as verduras.

- Para chegar a correr tanto como os outros nenos tes que comer moitas verduras ... insísteme.

- Que pesadez!

Gustaríame poder correr e comer máis, pero é que non teño fame. Así que un día, mamá levoume ao médico para que me dese unhas pastillas que me abrisen o apetito. E comecei a tomalas....

- Están ricas! riquísimas! ... oíume dicir nunha ocasión mentres ela facía as camas nun dos dormitorios.

Como a miña voz saía da cociña, pensou que eu estaba comendo uvas que había no fruteiro.

- Estas pastillas están ricas!, riquísimas! ?oíu dicir por segunda vez.

- Eh? -pensou? ...-As pastillas? e entrou correndo na cociña. Xa non quedaba case ningunha no frasco.

Asustouse moito e colléndome no pescozo, levoume ao médico de urxencias.

- Pobre mamá!... pensou que as pastillas ían facerme dano no estómago, pero non foi así. De feito, desde entón comecei a comer todo o que me poñen no prato, a non ser as lentellas. Por algo se di: «lentellas, se non as queres déixas». Aínda que mamá, sempre di que teñen moito ferro e que por iso dan tanta forza, Ás veces, fai con elas puré, e bueno!, así están ricas, a verdade.

Tres días á semana, vou polas tardes a ximnasia e á piscina; é bo para as miñas pernas. Pásomo moi ben, con outros nenos discapacitados, algúns teñen que facer exercizos para as súas costas, outros para un brazo..., e hainos que como eu camiñan cun ou dous bastóns. Con estes boto carreiras, a ver quen chega antes. Ten razón mamá, desde que como mellor, algunhas veces gaño.

O que me resulta máis difícil é subir escaleiras. Vou amodo, aos poucos e cando chega o verán, coa calor e o esforzo, cáeme a suor pola fronte, pero non me importa pois aínda que máis lenta que os outros pícaros, chego igual a todos os sitios. O das escaleiras é outra cousa que os maiores fan mal: póñenas por todas partes, nunca pensan en nós, os que camiñamos con dous bastóns. Seica a cidade non é para todos?

Pero ser diferente non pensedes que é tan malo. Os meus bastóns, por exemplo, ademais de axudarme a camiñar, sérvenme tamén para xogar. Con eles imaxínome que vou esquiando polas beirarrúas. Outras veces convértense nos paus dun tambor para facer música. Outras veces fago de malabarista principal do circo, tirando os meus bastóns de cores ao alto e volvendo recollelos, logo de facer bonitas figuras no ar.

Aínda que o que máis sorprende aos meus amigos é que poida utilizalos como remos dunha canoa e remar e remar moi lonxe, mar dentro, axitando os brazos dicindo:

- Adeus! Adeus!Adeeeuuuus!

E é que estes dous bastóns son os meus xoguetes favoritos.

FONTE E AUTORA: Ana G. Gago

Ningún comentario:

Publicar un comentario