Li Shimin emperador chino do ano 648, deixou escrito o seguinte:
Un líder sabio elige a la persona adecuada para cada tarea. Es como un buen carpintero, que sabe utilizar la madera recta para hacer varas, la curva para ruedas, y los trozos más largos para vigas. Así como un buen carpintero no descarta ninguna madera, un emperador astuto no prescinde de ninguna persona.
Sin sabelo, estaba confirmando o que a ciencia recoñecería moitos anos despois:
O VALOR DA NEURODIVERSIDADE
A sociedade actual, e con ela a escola, non coincide coa visión do emperador da dinastía Tang. Moi ao contrario, aposta por unha ideoloxía antagónica: a normalidade. Curiosamente, a palabra «normal» nin sequera era de uso común ata 1840. Deriva do latín «norma», que era a escuadra dun carpinteiro.
No século XIX, o estatístico Adolphe Quetelet recompilou datos sobre altura, peso, envergadura... e «inventou» á persoa-media. A partir de aí xurdiu un desmedido interese pola estandarización.
Que sucede cos que non se axustan ao normal?
A ninguén se lle escapa que estar fora do promedi pode carrexar dificultades, que as persoas afectadas sinten especialmente. Lembro un conto sobre dous cántaros que o reflicte perfectamente. Un era «normal», o outro tiña unha greta no seu costado. O aguador enchíaos no río e para cando chegaba a casa, o primeiro recipiente estaba cheo e o outro pola metade. Ao comprobar esa situación, o cántaro gretado dirixiuse ao seu propietario:
- Cada día véxoche facer un gran esforzo para traer auga. Eu perdo a metade polo camiño. Sei que me tes agarimo, pero entendería que quixeses desfacerche de min.
Do docente, perdón, do aguador cabería esperarse que prescindise do cántaro roto. Todos, incluído o propio implicado, entenderíano. Con todo, o home soubo recoñecer a virtude máis aló dos criterios normais:
- É certo, ti achégasme a metade da auga que os demais, pero tamén fas algo que quizá non saibas: alégrasme cada mañá. Imos facer unha cousa, durante o traxecto de volta quero que te fixes a que lado do camiño crecen as flores.
FONTE: Pedagogía 350
