LECTURAS: PATO, MUERTE Y TULIPÁN (morte)

    "Pato, morte e tulipán": Unha conmovedora reflexión ilustrada sobre o ciclo da vida

Espectacular libro que afronta a outra parte da vida que é a morte, esa parte tabú que aos adultos cústanos trasladar aos nenos. SENSIBILIDADE EXQUISITA, cunhas ilustracións moi acordes con dita sensibilidade. É un libro para nenos pero que os adultos apreciamos pola súa serenidade e emoción.
Desde hacía tiempo el pato notaba algo extraño.
- ¿Quién eres? ¿Por qué me sigues tan de cerca y sin hacer ruido?

La muerte le contestó:
-Me alegro de que por fin me hayas visto. Soy la muerte. 

El pato se asustó. Quién no lo habría hecho. 
-¿Ya vienes a buscarme? 
-He estado cerca de ti desde el día en que naciste… por si acaso. 
La muerte le sonrió con dulzura. Si no se tenía en cuenta quién era, hasta resultaba simpática.

Con gran economía de palabras e ilustracións minimalistas pero moi expresivas, Erlbruch  (ilustrador) transmite a camaradería que se desenvolve entre ambos os personaxes.



De feito, en certo punto o pato convida á morte para bañarse xunto a el nun estanque, ao saír, a morte sinte frío e o pato ofrécese para quentala. La muerte pensó que nunca nadie se había ofrecido a hacer algo así por ella.


Ao día seguinte, o pato espertou feliz por non morrer. A partir dese momento establece unha relación moi especial coa morte, e aparecen preguntas transcendentais que todos nos fixemos nalgunha ocasión.



Con todo, coa chegada do outono, un bo día o pato comezou a sentir frío. Pediulle á morte que lle quentase un pouco, como el fixera con ela.

La nieve caía. Los copos eran tan finos que se quedaban suspendidos en el aire.
Algo había ocurrido. La muerte miró al pato.
Había dejado de respirar. Se había quedado muy quieto.
Lo acarició para colocar un par de plumas ligeramente alborotadas, lo cogió en brazos y se lo llevó al gran río. 
Cuando le perdió de vista, la muerte incluso se sintió un poco triste. Pero así era la vida.

Ao final do libro vese á morte acompañando a outros animais, un sutil recordatorio de que o río da vida non se detén. E precisamente por iso, debemos aproveitar cada segundo, aquí e agora.
Non esquezamos que a morte existe para que valoremos a vida.

FONTE: Jennifer Delgado

Ningún comentario:

Publicar un comentario